LOULOU BLU
Things are what they are.
Friday
Ενα ποιημα για καλημερα
Θα τα βαλω σε ενα κουτι, θα το δεσω με μια πορφυρη κορδελα και θα τα αφησω στην πορτα σου.
Ανακατα.
Οχι σε χρονολογικη σειρα.
Σαν δεκαδες κομματια ενος παζλ. Σαν στοιχεια ενος υπεροχου γριφου.
Ισως τα καταλαβεις, ισως καταφερεις να διαβασεις πισω απο τις γραμμες, πισω απο τις λεξεις.
Σιγουρα ομως, τα γραμματα θα ξεσηκωθουν απο τις σελιδες και θα σου δωσουν πολλα γλυκα φιλια.
Θα σχηματισουν λεξεις στο προσωπο σου, θαυμαστικα και τελειες στο λαιμο σου, μεγαλα ερωτηματικα στα χερια σου.
Θα γινεις ολοκληρος ενα ποιημα.
Που μονο εγω θα μπορω να διαβασω.
Σε σκέφτομαι.
Είναι πολλές οι νύχτες μακριά σου. Τις γεμίζω με ποτά, ξενύχτια, πολλά τσιγάρα, με άλλους άντρες.
Και κάθε φορά κάτι με σταματάει και δεν θέλω ούτε να με ακουμπἠσουν, λες και θα μολύνουν αυτό που τόσο πολύ αγάπησες κάποτε. Αυτό που προσκύνησες με τα φιλιά σου.
Λες και θα βεβηλώσουν, θα καταστρέψουν όλα αυτά που φυλάω και θέλω να είμαι για σένα.
Και κάθε φορά γυρίζω σπίτι μου και κοιτάζω τις φωτογραφίες σου.
Και σε περιμένω. Θέλω να γυρίσεις. Θέλω να γυρίσεις. Θέλω να γυρίσεις. Το φωνάζω δυνατά, στο άπειρο, να στο φέρει μήνυμα στα πόδια σου.
Παλιά λέγαμε ότι όταν ο ένας σκέφτεται, ο άλλος το νιώθει.
Το νιώθεις;
Σε σκέφτομαι.
Wednesday
All that you have is your soul
Σ᾽ ευχαριστώ Ρίλκε.
Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει αυτή την ακαταμάχητη ανάγκη, όμοια με την αναπνοή, να γράψω.
Κάθε λέξη παίρνει τη θέση της, με παλμό, με ρυθμό, με μουσικότητα, σαν ένα κομμάτι πάζλ.
Βλέπω την ψυχή μου να παίρνει σάρκα και οστά πάνω στο χαρτί.
Αυτή είμαι, και μόνο εκεί δεν μπορώ να κρυφτώ.
Εκεί, στο γράψιμο, δεν είναι αστεία τα πράγματα.
Παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό, που ξέρει τα τερτίπια του μυαλού σου.
Εκεί δεν υπάρχει χώρος για προσωπεία.
Ξιφομαχείς.
Και υποκλίνεσαι στον αντίπαλο.
Εσένα.
Tuesday
Σαν τα λιοντάρια... (σε συνέχειες)
Monday
Ένας μικρός θάνατος
Είμαι νεκρός.
Είμαι μέσα στο χώμα, γυμνός, τυλιγμένος σε ένα λευκό σεντόνι, βρώμικο από την λάσπη και την ταλαιπωρία. Σε λίγα λεπτά δεν έχει μείνει τίποτα από το σώμα που μύριζες με τόση επιθυμία.
Κλαίω, πονάω, αλλά κανείς δεν ακούει. Τα δάκρυά μου κυλάνε στο χώμα και το αίμα χύνεται ποτάμι από τις πληγές μου.
Είμαι θυμωμένος. Και κρυώνω. Νόμιζα ότι όσο πιο κοντά στο κέντρο της γης, τόσο περισσότερη η ζέστη. Είναι όμως η μοναξιά, η έλλειψη του σώματός σου δίπλα μου. Που τόσο την έμαθα, την συνήθισα, την χρειάστηκα. Είναι η ζέστη σου που λείπει και ανατριχιάζω από το κρύο.
Ορκίστηκες ότι θα είσαι πάντα εκεί, να μου κρατάς το χέρι. Να περπατήσουμε την γη μαζί. Κοιτάω δίπλα μου και δεν είσαι. Δεν μου κρατάς το χέρι. Λιποψύχισες.
Είμαι πολύ θυμωμένος. Και ας χάνω το αίμα κ τα δάκρυα μου, ο θυμός μου δεν εξαφανίζεται. Ίσα ίσα διαθλάται, διασπάται, πολλαπλασιάζεται, δυναμώνει. Γεμίζει ξανά το σώμα μου. Ξέρω ότι θα ξαναγεννηθώ σε λίγο και προσπαθώ να ηρεμήσω. Να χαμηλώσω τους χτύπους της καρδιάς μου, να κλείσω τα μάτια, να συγκεντρωθώ.
Ήδη νιώθω την αλλαγή μέσα μου. Η καρδιά μου, τα χείλη μου, τα χέρια μου δεν αισθάνονται πια όπως πριν. Σε λίγο τα μάτια μου βλέπουν διαφορετικά. Το κρύο κρυσταλλώνει τον θυμό μου και πέφτει από πάνω μου κομμάτι κομμάτι. Όπως σπάνε οι σταλακτίτες. Δεν σε χρειάζομαι πια. Η αναγέννησή μου έχει αρχίσει, η μετενσάρκωσή μου πλέον έχει μπει στην τελική της ευθεία.
Σε έχασα και πέθανα για να ξαναγεννηθώ ένας Άλλος. Ένας που τώρα πια ξέρει. Γιατί για να μάθεις πρέπει να χάσεις. Και για να ξαναγεννηθείς πρέπει να ερωτευτείς. Και εγώ είμαι πλέον πανέτοιμος.
Wednesday
Εγώ. Κι εσύ.
Άλλοι. Τρομακτική έννοια "οι Άλλοι". Είναι ξένοι, πρέπει να τους κατακτήσουμε, να τους καταπιούμε, να βγούμε από πάνω, να μας ανήκουν, για να μην τους φοβόμαστε. Και τότε μπορούμε να τους αγαπήσουμε. Αφού τους έχουμε αποσυναρμολογήσει, αφού έχουμε ανακαλύψει από τι είναι φτιαγμένοι, αφού έχουμε προσδιορίσει το κάθε κατασκευαστικό υλικό τους.
Η αγάπη πια είναι μια συνεχής μάχη κατάκτησης, υπεροχής. Ποιός θα πονέσει περισσότερο, ποιός θα βγεί αλώβητος.
Ξέρω ένα μυστικό που εσύ δεν ξέρεις.
Κανείς δεν βγαίνει αλώβητος από την αγάπη.
Κουβαλάς τα σημάδια σου στωικά, με ηρεμία, με ευλάβεια.
Δεν μπορείς να με κατακτήσεις, να με μεταλλάξεις. Μπορείς μόνο να προσπαθήσεις να με καταλάβεις. Να αλλάξουμε δέρμα μαζί. Να γίνουμε κάποιοι άλλοι μαζί. Μόνο που δεν θα είμαστε άλλοι. Θα είμαστε εσύ κι εγώ, που θα κάνουμε χώρο ο ένας στον άλλο, να ξαποστάσει, να ξεκουραστεί.
Έχουν αλλάξει τα πράγματα. Το μυρίζεις στον αέρα, το αισθάνεσαι στα φώτα, το νιώθεις στους δρόμους. Τίποτα και κανείς δεν είναι ίδιος. Εκτός από μένα. Κι εσένα. Που κρατάμε σημαίες και καθόμαστε στην πρώτη σειρά να μαχόμαστε.
Monday
Forever young..
Thursday
Μια αφιέρωση, μια μετάνοια, και ένα βιβλίο.
Είναι η πρώτη φορά που μετανιώνω. Μετανιώνω για αυτά που έδωσα, αυτά που μοιράστηκα, αυτά που δημιούργησα. Έχω μια ακαταμάχητη διάθεση να βάλω ο,τι μάζευα από τη σχέση μας, ο,τι ανταλλάξαμε, ο,τι αναμνήσεις δημιουργήσαμε, σε μια σακούλα και να τα πετάξω στα σκουπίδια. Δεν θέλω να τα βλέπω, δεν θέλω να τα νιώθω κοντά μου. Έχουν αρνητική ενέργεια. Και μην πιστέψεις ούτε για μια στιγμή ότι είναι θυμός χωρισμού.
Είναι η συνειδητοποίηση του πόσο ψυχαναγκαστικά πίεσα τον εαυτό μου να είναι ευτυχισμένος δίπλα σου. Γιατί μπροστά στην αίσθηση της συντροφικότητας που μανιωδώς ψάχνω, θυσιάζω τα θέλω μου, θυσιάζω και την ψυχή μου ακόμα. Σε κατηγορώ που δεν το σεβάστηκες. Ήσουν πιο έμπειρος από μένα, πιο μεγάλος, πιο ψημένος από τη ζωή. Σε βόλεψα και το ήξερες. Ήσουν abusive αλλά ήμουν abusable. Μου το είχες πει άλλωστε, με θέα το Βόσπορο. Αλλά αυτό δεν θα έπρεπε να είναι δικαιολογία για σένα. Σε κατηγορώ.
Χαίρομαι που έφυγες από τη ζωή μου. Λυτρώθηκα. Για ένα πράγμα μόνο σε ευχαριστώ. Που έφυγες γρήγορα, και που μου έδωσες το τέλος για το βιβλίο μου. Αν το διαβάσεις, ίσως δεν σου αρέσει ο εαυτός σου, γιατί δεν συνάδει με την εικόνα που πλάθεις γύρω από το ποιος είσαι, και που οι περισσότεροι πιστεύουν. Η αλήθεια πονάει. Από την άλλη, θα πεις «δεν είμαι εγώ αυτός» και θα συνεχίσεις να μεταλλάσσεσαι ανάλογα με τις καταστάσεις. Γιατί αυτό ξέρεις να κάνεις καλύτερα.
Άλλωστε τα βιβλία δεν είναι παρά μυθοπλασίες. Εγώ έγραψα τον μύθο σου όπως τον βίωσα από την αρχή ως το τέλος. Ξέρεις ότι βλέπω μέσα σου. Κοιτάξου στον καθρέφτη με ειλικρίνεια, με τσαγανό και θα ταυτίσεις το μύθο σου με αυτό που αντικατοπτρίζεται και σου ανταποδίδει το βλέμμα. Εγώ σε ξέρω, σε ήξερα από την αρχή. Όπως πλάθω όλα τα άλλα, έτσι έπλασα κι εσένα.
Μετανιώνω για το χαμένο χρόνο. Ίσως έτσι ονομάσω το βιβλίο. Ή ίσως το ονομάσω μαύρες θάλασσες ουτοπικές. Πάντως, σίγουρα κάτι που θα περνάει το μήνυμα της τρομερής ασέβειας που δείχνεις στην αγάπη και θα δημιουργεί την αίσθηση του ψέυτικου. Κάτι σκληρό, κάτι ατσάλινο. Θα δούμε. Όταν έρθει η ώρα θα βρεθεί και ο τίτλος.
Με έναν πολύ περίεργο τρόπο θα στο αφιερώνω. Δεν θα το αναγνωρίσεις εύκολα, προφανώς, θα πρέπει να το κλωθογυρίσεις στο μυαλό σου για να το καταλάβεις. Θα είναι μια αφιέρωση in reverse.
Σε εκλιπαρώ, μην πιστέψεις ούτε για μια στιγμή ότι αγαπηθήκαμε, δεν ήταν αγάπη αυτό που ζήσαμε. Είσαι ανίκανος να το βιώσεις.
Έτσι, κατά ένα τρόπο αυτή η αφιέρωση, αυτό το βιβλίο δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς το κακό που έκανες εσύ, χωρίς τα προβλήματα που ξέσπασες πάνω μου, χωρίς τις αμαρτίες των άλλων που πλήρωσα.
Θα είναι μια λυπητερή αφιέρωση.
Monday
A happy moment
Αναμένονται υπέροχα νέα σύντομα.. Stay tuned for updates!
:)
Ένα ανοιχτό γράμμα αγάπης και χωρισμού
Δεν ξέρω να παίζω κρυφά παιχνίδια, δεν έχω ατζέντα στο βάθος του μυαλού μου. Θέλω το ονειρικό και προσπαθώ να το καταφέρω.
Δίνω απλόχερα γιατί έτσι το αισθάνομαι και προσπαθώ να κάνω τους γύρω μου χαρούμενους. Δεν υπάρχει ομορφότερο πράγμα από το προσφέρεις χαρά, όσο και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μεταλλάσσεσαι. Δεν με ενδιαφέρει να κρίνεις αν αυτό είναι σωστό ή λάθος. Έτσι είμαι και σε όποιον αρέσουμε.
Δεν αντέχω όμως την εκμετάλλευση. Ξέρω πολύ καλά την ανισότητα στην αγάπη, ξέρω πως τελικά κάποιος δίνει και κάποιος μόνο παίρνει. Δεν σου ζητήσα ποτέ να μου δώσεις τίποτα.
Αν δεν το θέλησες, δεν με κατάλαβες ποτέ. Αν δεν το θέλησες, δεν με άξιζες. Δεν θα στο κρατήσω, δεν θα στο προσάψω. Απλά μαζέυω τα γράμματα που σου έγραψα, πακετάρω τις αναμνήσεις που δημιούργησα, σκουπίζω τα υπολείμματα της αγάπης που δεν σεβάστηκες, και αποχωρώ από τη ζωή σου.
Ήσυχα, όπως μπήκα. Ήρεμα, όπως θέλησα να είναι η ζωή μας. Και θα συνεχίσω. Η αγάπη, η αληθινή αγάπη, η ουσιαστική ένωση ψυχής και σώματος δεν έχει χώρο για εγωισμούς, για κακίες, για μικρότητες, για αντιπαλότητες, για ανταγωνισμούς. Εγώ πιστεύω πως υπάρχει και θα συνεχίσω να την ψάχνω. Νόμιζα πως είδα σε εσένα κάτι, αλλά δεν ξέρω μήπως απλά ήθελα να δω σε σένα κάτι. Ίσως πάλι, είσαι πολύ καλός και εσύ στο να πείθεις ότι έχεις κάτι.
Όπως και να έχει, η ζωή είναι γεμάτη μαθήματα. Ξέρω πως πρέπει να μάθω να μην χαρίζω έτσι απλόχερα τον εαυτό μου, πως πρέπει να με προστατεύω, γιατί δεν είναι αυτοί καιροί για του είδους τη σχέση που ονειρεύομαι. Είναι τόσο εύκολο να εντοπίσεις τις αδυναμίες του άλλου. Είναι τόσο εύκολο να τις κάνεις σημαία και να τον λυγίσεις. Είναι όμως απάνθρωπο, και εσύ διάλεξες αυτό το δρόμο.
Δεν μπορείς να με πάρεις αγκαλιά και να ταξιδέψουμε μαζι στο ηλιοβασίλεμα, οι δυο μας, μόνοι μας. Δεν μπορείς καν να δείς το ηλιοβασίλεμα. Οι φακοί στα μάτια σου μετατρέπουν το όμορφο σε άσχημο. Δεν μπορείς ή δεν θέλησες. Το αποτέλεσμα ίδιο.
Θα σου λείψω, το ξέρω. Κι ας το αρνηθείς μέσα σου. Θα σου λείπω όταν ξαπλώνεις, θα σου λείπω όταν διαβάζεις, θα σου λείπω όταν ακούς κλασσική μουσική, θα σου λείπω όταν δείς πώς είναι να μην σου δίνουν απλόχερα.
Θα είναι αργά. Τότε θα δίνω την αγάπη μου απλόχερα σε κάποιον άλλον: στον εαυτό μου.