Δεν ξέρω αν υπήρξες ποτέ.. Δεν ξέρω αν σε δημιούργησα απελπισμένα.. όπως σε ήθελα. Πήρα όλα αυτά που λείπουν από την ζωή μου, όλα τα ιδανικά, όλα τα δανεικα, όλα τα ονειρικά, όλα τα ανοιχτόχρωμα, όλα τα χρωματιστά, όλα τα γλυκά, όλα τα μοναδικά, κ σε έφτιαξα.
Πρώτα ξεκίνησα από την φωνή σου. Την έκανα βαρειά, λίγο βραχνιασμένη. Την βούτηξα σε βότκα κ πούρα, κ της έδωσα ζωή. Μετά έφτιαξα το γέλιο σου. Το έκανα λεπτό, δυνατό, δυναμικό, βροντερό.. Να ακούγεται παντού. Ύστερα έφτιαξα την αγκαλιά σου. Πήρα λουλούδια, πήρα μυρωδιές, συναίσθημα κ αγάπη κ τα ανακάτεψα μέσα στα χέρια σου.
Τέλος, προσπάθησα να φτιάξω το ποιος είσαι. Ξεκίνησα με λίγη ανθρωπιά. Πρόσθεσα ένα μάτσο φιλιά κ χάδια, ύστερα πήρα ενδιαφέρον, υποστήριξη για τους άλλους, ευθύνη, σοβαρότητα, παιδικότητα κ ευγένεια κ τα στριφογύρισα με μια μεγάλη κουτάλα.
Δεν ήσουν τέλειος, αλλά ήσουν τέλειος για μένα, γιατί σε έφτιαξα εγώ. Αυτό δεν σημαίνει πως είσαι αληθινός, πως υπάρχεις..
Και αν δεν υπάρχεις τώρα, δεν υπήρξες ποτέ..
Και αν δεν υπήρξες ποτέ, όλο αυτό που ζήσαμε μαζί, μάλλον το έζησα μόνη μου..
Η δεν συνέβη ποτέ..
