Μια επανάσταση στην τάξη..

Ξύπνησε, και το πρώτο που έκανε ήταν να ανοίξει τα πατζούρια. Να μπεί το πρωινό φώς μέσα.. Να την τυφλώσει, να την ξυπνήσει. Άνοιξε και το παράθυρο, να εισχωρήσουν όλες οι μυρωδιές της ημέρας.. Τα λουλούδια, ο φούρνος από δίπλα, η Άνοιξη..

Ήθελε να ξαναγυρίσει στο κρεβάτι της, είχε ακόμα την ανάμνηση της ζέστης και του ονείρου.. το πρόσωπό της είχε ελαφρές γραμμές από το μαξιλάρι..
Το προτιμούσε έτσι. Να πετάγεται από το κρεβάτι, να ανοίγει τα παράθυρα, και μετά να ξαναξαπλώνει λίγο, να χουζουρεύει..

Δεν είχε δουλειά σήμερα, κ είχε όλο το πρωινό ελεύθερο..
Πάντα τις μέρες που δεν είχε κάτι συγκεκριμένο να κάνει ξυπνούσε νωρίτερα από το κανονικό.

Έτσι και σήμερα..

Κοίταξε γύρω της.. το τακτοποιημένο δωμάτιο γύρω της, το γραφείο της γεμάτο χαρτιά σε ίσες στοίβες, τα κομπιούτερ κλειστό, τα διπλωμένα ρούχα πάνω στην καρέκλα.. και θύμωσε.

Την ενόχλησε η ισορροπία, η τάξη στον χώρο που ζούσε.

Πήγε στο σαλόνι. Οι λογαριασμοί, πληρωμένοι ήδη, στο έπιπλο μπαίνοντας. Τα βάζα με τα λουλούδια τοποθετημένα στο κέντρο των τραπεζιών, τα κλειδιά κρεμασμένα σε ένα καρφάκι στον τοίχο, οι πίνακες ίσιοι, οι κορνίζες σε ίσες αποστάσεις μεταξύ τους.

Άσε πια η κουζίνα. Τα πιάτα πλυμένα απο το προηγούμενο βράδυ, τίποτα αφημένο επάνω στις επιφάνειες του χώρου.

Ενοχλήθηκε.. Τίποτα δεν είχε αλλάξει από χτες, από προχτές, από την προηγούμενη εβδομάδα.. Όλα ήταν στις ίδιες θέσεις, τις δικές τους θέσεις.. Τίποτα δεν ξέφευγε από την ισορροπία, την συμμετρία την τάξη..
Αισθανόταν φιλοξενούμενη μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Σήμερα ειδικά, αυτό την ξένισε.

Λες κ θα γινόταν τίποτα άμα δεν πλήρωνε την ίδια στιγμή που ερχόνταν οι λογαριασμοί, λές και θα άλλαζε κάτι αν δεν τακτοποιούσε τα ρούχα της πριν κοιμηθεί, αν δεν έβαζε τα βάζα ακριβώς στην μέση του τραπεζιού, ή αν άφηνε τα κλειδιά της πάνω στο γραφείο της..

Θυμωμένη, γύρισε στο δωμάτιό της και ντύθηκε βιαστικά. Βγήκε γρήγορα από την πόρτα χωρίς να κοιτάξει το τέλεια τακτοποιημένο σπίτι της.

Βγήκε στο δρόμο και περπάτησε γρήγορα... Έκανε μια βόλτα στα μαγαζάκια γύρω από το σπίτι της, μα τίποτα δεν την κίνησε την περιέργεια..
Και τότε το είδε..

Ένα μικρό μαγαζί με έπιπλα.. Στην βιτρινα είχε κάτι περίεργα χρωματιστά καρεκλάκια, με ένα τραπεζάκι στις ίδιες αποχρώσεις. Δεν της άρεσαν, ήταν τόσο διαφορετικά από τα μπεζ, καφέ και λευκά έπιπλα του σπιτιού της..
Πλησίασε και είδε οτι ήταν κόκκινα, πράσινα, μπλέ έπιπλα, με σκαλισμένες λέξεις επάνω.. Love, Friendship, Honour, Happiness, Light.. Δεν θα ταίριαζαν καθόλου με τον κόσμο που είχε δημιουργήσει στο σπίτι της, θα ήταν τόσο παράταιρο.. Τόσο έξω από τα συνηθισμένα..

Μπήκε μέσα, κ είδε ένα μπαουλάκι στο ίδιο στυλ. Μόνο που το μπαουλάκι στο πάνω καπάκι είχε χαραγμένο την λέξη Hope.

-Θα το πάρω, είπε στον πωλητή, πόσο έχει;

Κουβάλησε το μπαουλάκι μόνη της στο σπίτι.. Δεν ήταν βαρύ.

Ξεκλείδωσε την πόρτα, και μπήκε μέσα χαρούμενη. Δεν την ενόχλησε το τακτικό, ήρεμο σπίτι της. Είχε το μπαουλάκι της. Το κόκκινο, πράσινο, μπλε, κίτρινο σκαλισμένο μπαουλάκι της. Πέρασε το σαλόνι, και προχώρησε στο χολ προς το δωμάτιό της. Άνοιξε το κουτί, και άφησε το μπαουλάκι μέσα στην μέση του διαδρόμου.

Σχεδόν να σκοντάφτει κάθε φορά που θα έπρεπε να περνάει. Ταίριαζε απόλυτα, επειδή δεν ταίριαζε καθόλου.

Μάζεψε τα χαρτιά και τα πέταξε. Ύστερα άλλαξε, αφού πρώτα τακτοποίησε τα ρούχα της στις σωστές τους θέσεις στην ντουλάπα.

Δεν την ενοχλούσε όμως αυτό πια. Κοίταξε το παράταιρο μπαουλάκι της κ κατάλαβε.

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το ποιοι είμαστε. Δεν χρειάζεται όμως να αφηνόμαστε και εντελώς. Μια μικρή επανάσταση χρειάζεται που και που, για να μας θυμίζει οτι είμαστε ζωντανοί.

Πήγε στο σαλόνι να διαβάσει την εφημερίδα της, αφού έλεγξε ότι οι κορνίζες είχαν ίσες αποστάσεις μεταξύ τους...

κάθε μέρα που περνάει..

Κάθε μέρα που περνάει νιώθω το παρελθόν όλο και να απομακρύνεται..

Πάντα πίστευα οτι η μνήμη χωρίς το χρόνο δεν θα είχε καμία σημασία. Κ όμως, αυτές τις μέρες νιώθω οτι ο χρόνος με απομακρύνει από τις αναμνήσεις. Δυσκολεύομαι να τις επαναφέρω, να τις αναβιώσω..
Ίσως επειδή το μυαλό μου σιγά σιγά γεμίζει με καινούριες εικόνες, καινούριες εμπειρίες.

Κάποτε έλεγα ότι δεν θα μπορούσα να φιλήσω άλλα χείλη, να αγκαλιάσω άλλο σώμα, να χαιδέψω άλλα μαλλιά, να μαγειρέψω για κάποιον άλλον, να γελάσω, να μοιραστώ με άλλον. Έλεγα οτι θα είναι αδύνατον, ότι θα με ξένιζε..

Και όμως. Μόλις 3 μήνες χρειάστηκαν για να ξεχάσω, αυτά που έζησα, αυτά που έλεγα.. Και να ξαναθυμηθώ πως είναι να γνωρίζεις έναν καινούριο άνθρωπο από την αρχή.

Να μοιράζεσαι ξανά ιστορίες από το παρελθόν, να διηγείσαι "ανέκδοτες" ιστορίες, να ενδιαφέρεσαι να ανακαλύψεις τον άλλον, να εκπλήσσεσαι, να χαίρεσαι.. Να ζείς διαφορετικά πράγματα, και ο εαυτός σου να αντιδρά με καινούριους, ανέλπιστους τρόπους.

Να συνειδητοποιείς ότι αυτά που σου στέρησαν στο παρελθόν, στα δίνουν τώρα απλόχερα.

και κάθε μέρα που περνάει, το παρελθόν όλο και να ξεμακραίνει. Ακόμα κ όταν το βλέπεις ξαφνικά μπροστά σου, σου φαίνεται μακρινό, θολό. Δεν θέλω να ξεχάσω, κ ούτε πρόκειται. Έχω μεγάλη αγωνία να κρατάω τις αναμνήσεις ζωντανές στο μυαλό μου.

Τελικά όμως, είναι καλύτερα να δέχεσαι με ανοιχτές αγκαλιές τα λουλούδια του μέλλοντος, παρά να κοιτάς τα μαραμένα του παρελθόντος.

Κάθε μέρα που περνάει, νιώθω το παρελθόν όλο και να απομακρύνεται, αλλά το παρόν να με κοιτάει χαμογελαστά και να μου κλείνει το μάτι!