κάθε μέρα που περνάει..

Κάθε μέρα που περνάει νιώθω το παρελθόν όλο και να απομακρύνεται..

Πάντα πίστευα οτι η μνήμη χωρίς το χρόνο δεν θα είχε καμία σημασία. Κ όμως, αυτές τις μέρες νιώθω οτι ο χρόνος με απομακρύνει από τις αναμνήσεις. Δυσκολεύομαι να τις επαναφέρω, να τις αναβιώσω..
Ίσως επειδή το μυαλό μου σιγά σιγά γεμίζει με καινούριες εικόνες, καινούριες εμπειρίες.

Κάποτε έλεγα ότι δεν θα μπορούσα να φιλήσω άλλα χείλη, να αγκαλιάσω άλλο σώμα, να χαιδέψω άλλα μαλλιά, να μαγειρέψω για κάποιον άλλον, να γελάσω, να μοιραστώ με άλλον. Έλεγα οτι θα είναι αδύνατον, ότι θα με ξένιζε..

Και όμως. Μόλις 3 μήνες χρειάστηκαν για να ξεχάσω, αυτά που έζησα, αυτά που έλεγα.. Και να ξαναθυμηθώ πως είναι να γνωρίζεις έναν καινούριο άνθρωπο από την αρχή.

Να μοιράζεσαι ξανά ιστορίες από το παρελθόν, να διηγείσαι "ανέκδοτες" ιστορίες, να ενδιαφέρεσαι να ανακαλύψεις τον άλλον, να εκπλήσσεσαι, να χαίρεσαι.. Να ζείς διαφορετικά πράγματα, και ο εαυτός σου να αντιδρά με καινούριους, ανέλπιστους τρόπους.

Να συνειδητοποιείς ότι αυτά που σου στέρησαν στο παρελθόν, στα δίνουν τώρα απλόχερα.

και κάθε μέρα που περνάει, το παρελθόν όλο και να ξεμακραίνει. Ακόμα κ όταν το βλέπεις ξαφνικά μπροστά σου, σου φαίνεται μακρινό, θολό. Δεν θέλω να ξεχάσω, κ ούτε πρόκειται. Έχω μεγάλη αγωνία να κρατάω τις αναμνήσεις ζωντανές στο μυαλό μου.

Τελικά όμως, είναι καλύτερα να δέχεσαι με ανοιχτές αγκαλιές τα λουλούδια του μέλλοντος, παρά να κοιτάς τα μαραμένα του παρελθόντος.

Κάθε μέρα που περνάει, νιώθω το παρελθόν όλο και να απομακρύνεται, αλλά το παρόν να με κοιτάει χαμογελαστά και να μου κλείνει το μάτι!