Alis Grave Nil

Υπάρχουν φορές που σε φαντάζομαι να σηκώνεις το βάρος όλου του κόσμου στους ώμους σου.

Έχεις μια άγρια χαρά, μια σκληρή υπερηφάνεια όταν το καταφέρνεις. Ακριβώς γιατί το κατάφερες. Πατάς με ασφάλεια στη γη, σηκώνεις τα χέρια σου σιγά σιγά, οι φλέβες φουσκώνουν, οι μύες διαστέλλονται από την προσπάθεια. Και στο τέλος, με μια γρήγορη κίνηση, με ένα πέταγμα, με ένα στιγμιαίο υπεράνθρωπο τίναγμα, ανασηκώνεις τα χέρια σου. Κλείνεις για δευτερόλεπτα τα μάτια σου, σφίγγεις τα χείλη, ανασυντάσεσαι, συγκλίνεις, γίνεσαι όλος μία σκέψη.. και το έχεις κάνει.

Και δεν παραπονιέσαι, δεν δυσανασχετείς. Ξέρεις πως τα πράγματα είναι όπως πρέπει να είναι.. πως έτσι ήταν πάντα. Θέλεις για μια φορά να αφήσεις την γη να πέσει κάτω, έτσι, για την επανάσταση, για να δείς τι θα γίνει. Κι όμως δεν το κάνεις, γιατί εσένα είναι άλλος ο ρόλος σου.

Κανείς δεν κοιτάζει τα μάτια σου εκείνη την ώρα. Κανείς δεν διαβάζει το βλέμμα σου, δεν μετράει τις αναπνοές σου, δεν καταλαβαίνει ότι ίσως να μην θέλεις να σηκώσεις όλο τον κόσμο στις πλάτες σου. Κανείς δεν βλέπει αυτή την γλυκειά μελαγχολία που περνάει βιαστικά από μπροστά σου, όταν συνειδητοποιείς ότι η μεγάλη δύναμη συνυπάρχει με τεράστια ευθύνη..

Δεν είναι αλήθεια αυτό.. Δεν είναι οτι δεν υπάρχει κανείς.. Κάποιος αισθάνεται το βλέμμα σου, κάποιος κρατάει λογασιασμό στις αναπνοές σου, κάποιος καταλαβαίνει ότι ίσως κάποια στιγμή χρειαστείς βοήθεια να κρατήσεις όλη τη γη στους ώμους σου, κάποιος ξέρει θα πρέπει να ξαποστάσεις, να ακουμπήσεις το βάρος κάτω, όσο δυνατός κι αν είσαι. Κάποιος θέλει να είναι εκεί να σου κρατήσει το χέρι όταν κουραστείς, να σκουπίσει τον ιδρώτα από το μέτωπό σου, να σου δώσει να πιείς λίγο νερό και να σε φιλήσει γλυκά στα χείλη.

Θα τον αφήσεις όμως;

Υπάρχουν φορές που σε φαντάζομαι να σηκώνεις το βάρος όλου του κόσμου στους ώμους σου.
Άλλες φορές πάλι σε φαντάζομαι να σηκώνεις μόνο εμένα.

Τίποτα δεν είναι βαρύ για αυτούς που έχουν φτερά.