Thursday

Μια αφιέρωση, μια μετάνοια, και ένα βιβλίο.

Είναι η πρώτη φορά που μετανιώνω. Μετανιώνω για αυτά που έδωσα, αυτά που μοιράστηκα, αυτά που δημιούργησα. Έχω μια ακαταμάχητη διάθεση να βάλω ο,τι μάζευα από τη σχέση μας, ο,τι ανταλλάξαμε, ο,τι αναμνήσεις δημιουργήσαμε, σε μια σακούλα και να τα πετάξω στα σκουπίδια. Δεν θέλω να τα βλέπω, δεν θέλω να τα νιώθω κοντά μου. Έχουν αρνητική ενέργεια. Και μην πιστέψεις ούτε για μια στιγμή ότι είναι θυμός χωρισμού.

Είναι η συνειδητοποίηση του πόσο ψυχαναγκαστικά πίεσα τον εαυτό μου να είναι ευτυχισμένος δίπλα σου. Γιατί μπροστά στην αίσθηση της συντροφικότητας που μανιωδώς ψάχνω, θυσιάζω τα θέλω μου, θυσιάζω και την ψυχή μου ακόμα. Σε κατηγορώ που δεν το σεβάστηκες. Ήσουν πιο έμπειρος από μένα, πιο μεγάλος, πιο ψημένος από τη ζωή. Σε βόλεψα και το ήξερες. Ήσουν abusive αλλά ήμουν abusable. Μου το είχες πει άλλωστε, με θέα το Βόσπορο. Αλλά αυτό δεν θα έπρεπε να είναι δικαιολογία για σένα. Σε κατηγορώ.

Χαίρομαι που έφυγες από τη ζωή μου. Λυτρώθηκα. Για ένα πράγμα μόνο σε ευχαριστώ. Που έφυγες γρήγορα, και που μου έδωσες το τέλος για το βιβλίο μου. Αν το διαβάσεις, ίσως δεν σου αρέσει ο εαυτός σου, γιατί δεν συνάδει με την εικόνα που πλάθεις γύρω από το ποιος είσαι, και που οι περισσότεροι πιστεύουν. Η αλήθεια πονάει. Από την άλλη, θα πεις «δεν είμαι εγώ αυτός» και θα συνεχίσεις να μεταλλάσσεσαι ανάλογα με τις καταστάσεις. Γιατί αυτό ξέρεις να κάνεις καλύτερα.

Άλλωστε τα βιβλία δεν είναι παρά μυθοπλασίες. Εγώ έγραψα τον μύθο σου όπως τον βίωσα από την αρχή ως το τέλος. Ξέρεις ότι βλέπω μέσα σου. Κοιτάξου στον καθρέφτη με ειλικρίνεια, με τσαγανό και θα ταυτίσεις το μύθο σου με αυτό που αντικατοπτρίζεται και σου ανταποδίδει το βλέμμα. Εγώ σε ξέρω, σε ήξερα από την αρχή. Όπως πλάθω όλα τα άλλα, έτσι έπλασα κι εσένα.

Μετανιώνω για το χαμένο χρόνο. Ίσως έτσι ονομάσω το βιβλίο. Ή ίσως το ονομάσω μαύρες θάλασσες ουτοπικές. Πάντως, σίγουρα κάτι που θα περνάει το μήνυμα της τρομερής ασέβειας που δείχνεις στην αγάπη και θα δημιουργεί την αίσθηση του ψέυτικου. Κάτι σκληρό, κάτι ατσάλινο. Θα δούμε. Όταν έρθει η ώρα θα βρεθεί και ο τίτλος.

Με έναν πολύ περίεργο τρόπο θα στο αφιερώνω. Δεν θα το αναγνωρίσεις εύκολα, προφανώς, θα πρέπει να το κλωθογυρίσεις στο μυαλό σου για να το καταλάβεις. Θα είναι μια αφιέρωση in reverse.

Σε εκλιπαρώ, μην πιστέψεις ούτε για μια στιγμή ότι αγαπηθήκαμε, δεν ήταν αγάπη αυτό που ζήσαμε. Είσαι ανίκανος να το βιώσεις.

Έτσι, κατά ένα τρόπο αυτή η αφιέρωση, αυτό το βιβλίο δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς το κακό που έκανες εσύ, χωρίς τα προβλήματα που ξέσπασες πάνω μου, χωρίς τις αμαρτίες των άλλων που πλήρωσα.

Θα είναι μια λυπητερή αφιέρωση.

4 comments:

Sanny Dot said...

Δεν αφήνω σχόλια λόγω πίεσης χρόνου. Σε διαβάζω όμως συστηματικά. Τα φιλιά μου!

λού said...

ανατρίχιασα. γαμωτο! (οντως γραφεις βιβλίο?)

LoulouBlu said...

Λου (εκ του Μαριλενα;): Οντως υπαρχει νεο βιβλιο, το μπλογκ συχνα εχει αποσπασματα.. Δεκεμβριο ευελπιστουμε στα βιβλιοπωλεια. :)

Καμμενο Τοστ: Σε ευχαριστω πολυ!

Ferdinand+Miranda said...

aouts..