Ένας μικρός θάνατος

Έχω αυτή την εικόνα στο μυαλό μου εδώ και μέρες. Ξυπνά το πνεύμα μου, σηκώνομαι, τεντώνομαι και με κοιτάζω από ψηλά.


Είμαι νεκρός.

Είμαι μέσα στο χώμα, γυμνός, τυλιγμένος σε ένα λευκό σεντόνι, βρώμικο από την λάσπη και την ταλαιπωρία. Σε λίγα λεπτά δεν έχει μείνει τίποτα από το σώμα που μύριζες με τόση επιθυμία.

Κλαίω, πονάω, αλλά κανείς δεν ακούει. Τα δάκρυά μου κυλάνε στο χώμα και το αίμα χύνεται ποτάμι από τις πληγές μου.

Είμαι θυμωμένος. Και κρυώνω. Νόμιζα ότι όσο πιο κοντά στο κέντρο της γης, τόσο περισσότερη η ζέστη. Είναι όμως η μοναξιά, η έλλειψη του σώματός σου δίπλα μου. Που τόσο την έμαθα, την συνήθισα, την χρειάστηκα. Είναι η ζέστη σου που λείπει και ανατριχιάζω από το κρύο.

Ορκίστηκες ότι θα είσαι πάντα εκεί, να μου κρατάς το χέρι. Να περπατήσουμε την γη μαζί. Κοιτάω δίπλα μου και δεν είσαι. Δεν μου κρατάς το χέρι. Λιποψύχισες.

Είμαι πολύ θυμωμένος. Και ας χάνω το αίμα κ τα δάκρυα μου, ο θυμός μου δεν εξαφανίζεται. Ίσα ίσα διαθλάται, διασπάται, πολλαπλασιάζεται, δυναμώνει. Γεμίζει ξανά το σώμα μου. Ξέρω ότι θα ξαναγεννηθώ σε λίγο και προσπαθώ να ηρεμήσω. Να χαμηλώσω τους χτύπους της καρδιάς μου, να κλείσω τα μάτια, να συγκεντρωθώ.

Ήδη νιώθω την αλλαγή μέσα μου. Η καρδιά μου, τα χείλη μου, τα χέρια μου δεν αισθάνονται πια όπως πριν. Σε λίγο τα μάτια μου βλέπουν διαφορετικά. Το κρύο κρυσταλλώνει τον θυμό μου και πέφτει από πάνω μου κομμάτι κομμάτι. Όπως σπάνε οι σταλακτίτες. Δεν σε χρειάζομαι πια. Η αναγέννησή μου έχει αρχίσει, η μετενσάρκωσή μου πλέον έχει μπει στην τελική της ευθεία.

Σε έχασα και πέθανα για να ξαναγεννηθώ ένας Άλλος. Ένας που τώρα πια ξέρει. Γιατί για να μάθεις πρέπει να χάσεις. Και για να ξαναγεννηθείς πρέπει να ερωτευτείς. Και εγώ είμαι πλέον πανέτοιμος.