"Το Εγώ"

Τις Κυριακές μου αρέσει να κάνω βόλτες με το αυτοκίνητο. Βάζω δυνατά τη μουσική μου κ οδηγώ, ακολουθώντας πάντα το ίδιο δρομολόγιο.
Περνάω από τα ίδια δρομάκια, σταματάω στα ίδια Στοπ, τις περισσότερες φορές ακούω το ίδιο το τραγούδι όταν περνάω από κάποια μέρη. Κάθε Κυριακή.

Μια από αυτές τις Κυριακές, σταμάτησα το αυτοκίνητο και κατέβηκα. Πρώτη φορά, σε Κυριακάτικη βόλτα.
Κατέβηκα, και ήθελα να περπατήσω.
Άναψα τσιγάρο, κλείδωσα, έκλεισα το παλτό μου κ κοίταξα γύρω μου.

Δεν ήξερα τι να κάνω, δεν ήξερα καν γιατί βγήκα από το αυτοκίνητο. Ξαφνικά, το μετάνιωσα. Γιατί άλλαξα το συνηθισμένο μου Κυριακάτικο πρόγραμμα; Ήμουν έτοιμος να κάνω τέτοια αλλαγή;

Δεν μου αρέσουν οι αλλαγές, ξέχασα. Μου αρέσει να ξέρω τι κάνω, να το κάνω συνέχεια, η επανάληψη μου δίνει δύναμη, μου δίνει την αίσθηση της κυριαρχίας, της τελειοποίησης. Αυτό που κάνω, το κάνω καλά, και αυτό με ανακουφίζει.

Και τώρα βγήκα από το αυτοκίνητο, και δεν ήξερα προς τα πού να τραβήξω. Αυτό το δρομολόγιο, δεν το ήξερα. Δεν είχα καν την μουσική μου, να έχω μια γνώριμη παρέα. Είχα μόνο τα τσιγάρα μου.

Έστριψα δεξιά, χωρίς να υπάρχει λόγος και άρχισα να κατηφορίζω. Έβλεπα κόσμο μακρυά, πήγαινα άρα κάπου που θα είχε κίνηση. Και τις Κυριακές σιχαίνομαι να βλέπω κόσμο.

Πέρασα μαγαζιά, πέρασα ταβέρνες, πέρασα στάσεις λεωφορείων, πέρασα πλανόδιους, πέρασα κ ένα μαγαζί με καθρέφτες.

Κάτι μου τράβηξε την προσοχή. Μια φιγούρα, αντανακλώμενη σε δεκάδες καθρέφτες. Δεκάδες κομμάτια του ίδιου σώματος, του ίδιου προσώπου, του ίδιου τσιγάρου. Οι ίδιες ρυτίδες, τα ίδια καστανά μαλλιά, τα ίδια βαρειά μάτια.

Ένας ξένος, κ όμως είχε κάτι οικείο. Η συνειδητοποίηση δεν ήταν άμεση, ήταν όμως οδυνηρή. Αυτή η εικόνα, αυτα τα δεκάδες κομμάτια ήμουν εγώ. Εγώ. Εγώ;

Δεν μπορεί. Κυριακή είναι η μέρα που κρύβομαι από τον εαυτό μου, η μέρα που είμαι ευτυχισμένος που δεν κουβαλάω αλυσσοδεμένο το εγώ μου πάνω μου, η ημέρα που τον αφήνω σπίτι, αρπάζω το σιντί μου, μπαινω στο αυτοκίνητο και οδηγώ.

Γιατί τώρα με βλέπω; Και όχι μόνο με βλέπω, αλλά διαθλώμαι, πολλαπλασιάζομαι, γεμίζω επιφάνειες ολόκληρες με το μισητό εγώ μου.

Δεν είναι δυνατόν να είμαι αυτός. Αυτός ο σχεδόν γέρος. Αυτός ο άντρας με το τσιγάρο που έχει καεί μεχρι το φίλτρο του. Δεν μπορεί, και δεν θέλω να είμαι αυτός.

Η απόφαση ήταν σχεδόν βίαιη. Με έπιασε μια μανία να καταστρέψω αυτό το δυστυχισμένο, αδυνατισμένο, άρρωστο εγώ μου και να αναγεννηθώ. Και ευτυχώς ήξερα από που να αρχίσω.
Άρχισα να τρέχω. Στην αρχή σιγά, μετά πιο γρήγορα. Η ανάσα μου ήταν δύσκολη "καταραμένα τσιγάρα" σκέφτηκα. Ανέβηκα την ανηφόρα.

Το παλιό μου Εγώ αποχαιρέτισε τους πλανόδιους, τις ταβέρνες, τα μαγαζιά.. Έτρεχα.. αλλά ήξερα τι να κάνω.

Ξεκλείδωσα γρήγορα το αυτοκίνητο, άρπαξα το σιντί κ άρχισα να το πατάω με μανία. Είναι το σιντί που μου έγραψες Εσύ. Το απελπισμένο σιντί της Κυριακής, αυτό που επέτρεπα τον εαυτό μου να το ακούει και να έρχεται κοντά σου.

Το κατέστρεψα. Μπήκα στο αυτοκίνητο, έβαλα πρώτη και έφυγα σαν κυνηγημένος, από αυτή την Κυριακή, με την εικόνα μου στους καθρέφτες να με καταδιώκει.

Έφτασα σπίτι. Μπήκα και Σε πήρα τηλέφωνο.