Όσο ζω, μαθαίνω...

Η ζωή είναι γεμάτη με στροφές που δεν τις έχουμε προβλέψει, και δεν έχουμε προετοιμαστεί να τις αντιμετωπίζουμε.
Ίσως πάλι, ζωή να είναι η πορεία που ακολουθούμε για να τις αντιμετωπίσουμε.
Το ποιοί είμαστε εμείς είναι η αντίδρασή μας στους άλλους, είναι η αλληλεπίδραση που συμβαίνει ανάμεσα στους ανθρώπους,
ή το Εγώ είναι ένα και συγκεκριμένο, άσχετο με το τι συμβαίνει γύρω μας;

Δεν θέλω να μπλέξω σε διαδρόμους τύπου Butterfly Effect, μια από τις καλύτερες ταινίες που έχω δεί παρεπιμπτόντως, απλά ξύπνησα σήμερα με μία εσωτερική αναστάτωση, που δεν ήξερα που να την αποδώσω..

Σκεφτόμουν ότι πρίν από 2 μήνες, πίστευα οτι πηγαίνω κάπου συγκεκριμένα, τα είχα όλα οργανώσει μια χαρά.. Να μην πώ ότι ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι είχα διαλέξει το σωστό δρόμο..
Κάποιος είχε πεί, ότι όταν ο Άνθρωπος κάνει προγράμματα, ο Θέος είναι κάπου και γελάει..

Εγώ θα προσθέσω, ότι όταν ο άνθρωπος κάνει πλάνα που συμπεριλαμβάνουν άλλους ανθρώπους, όταν βασίζεται σε άλλους ανθρώπους, θα έπρεπε όλη η ανθρωπότητα να γελάει μαζί του.

Τελικά, μούτζωσα τον εαυτό μου (χαιδευτικά!), και είπα ότι δεν συμφωνώ με το 'Εγω είναι ένας άλλος" όπως λέει ο Ρεμπώ, αλλά το "Εγώ" μου, όταν το μάθω, θα είναι ο καλύτερος φίλος μου και το φανάρι που θα μου δείχνει το δρόμο.

Και δεν πρέπει να το υποβιβάζω, να το φιμώνω, να το καταπιέζω και να προσπαθώ να το αλλάξω για να ταιριάξει με ανθρώπους που θα ήθελα, ή θα ήθελαν, ή θα έπρεπε.. Κάποτε το έκανα αυτό, δεν ξέρω ακριβώς γιατί.

Και τελικά, 2 μήνες μετά, με αποφάσεις ... κοσμογονικές (!), η ζωή μου πηγαίνει σε άλλους δρόμους.. Καλύτερους, ή πιο ταιριαστούς με το ποια πραγματικά είμαι.

Η Αθήνα έχει υπέροχες μέρες, 23 χρόνια είναι λίγα για να έχω περισσότερες απαντήσεις από αυτές που αντέχω, κ τελικά η ζωή μου και το εγώ μου θα βρούν τρόπο να συμφιλιωθούν. Το αν θα χωρέσουν και σε πρόγραμμα, θα το δείξει μόνο το μέλλον.

Ελπίζω να μην ακούσω γέλια...