Το σπίτι..

Κάθε φορά που περνάω από το σπίτι του, γυρνάω το κεφάλι μου από την άλλη.

Τον πρώτο καιρό επειδή ήταν το σπίτι που ζήσαμε μαζί. Το σπίτι που φιληθήκαμε για πρώτη φορά, το σπίτι που τσακωθήκαμε, που τα ξαναβρήκαμε παθιασμένα, το σπίτι που του μαγείρευα, που με έβαζε να ακούω μουσικές που διάλεγε.. Το σπίτι που κοιμηθήκαμε αγκαλιασμένοι, που μου έφερνε πρωινό στο κρεβάτι τις Κυριακές, το σπίτι που τον περίμενα να γυρίσει από την δουλειά κουρασμένος.
Σ'αυτό το σπίτι έζησα μιια ζωή.. μέσα σε 2 χρόνια.

Πώς μπορούσα να βλέπω την ίδια πόρτα, τους ίδιους τοίχους, τον ίδιο κήπο, και να μην θυμάμαι;

Τώρα κάθε φορά που περνάω, γυρνάω το κεφάλι μου από την άλλη. Όχι από πόνο..

Τώρα δεν θέλω να με βλέπουν οι ίδιοι τοίχοι, ο ίδιος κήπος, η ίδια πόρτα, να είμαι ευτυχισμένη. Με άλλον.

Να χαμογελάω, να σκέφτομαι, να ακούω τις μουσικές που διάλεξα εγώ.

Ίσως τελικά να πρέπει να αλλάξω δρομολόγιο.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

(Το κείμενο δεν είναι αυτοβιογραφικό)