The hazards of love

“We will, perhaps, link hands like children in a circle, and sing the song we all know in our hearts: time is short, no one is really okay, life is quick and dead is dead.”

Δεν ξέρω πόσο πιο ειλικρινής μπορώ να γίνω. Πιο σαφής. Σου ζήτησα να μην με πληγώσεις. Και το υποσχέθηκες. Μου είπες ότι θα μου κρατάς τό χέρι, και θα μου χαιδεύεις τα μαλλιά, θα τρώμε σταφύλια και θα πίνουμε κρασί. Μου είπες ότι θα κοιμάσαι δίπλα μου, κολλημένος, να κρατάνε ζέστη τα σώματά μας. Μου είπες οτι θα ανοίξεις ένα παράθυρο στην καρδιά σου να μπώ, και θα με αφήσεις να κουρνιάσω, να ηρεμήσω, να πάρω δυνάμεις. Κοιτάζω γύρω και δεν μπορώ να σε βρώ, γιατί δεν είσαι πουθενά. Είσαι όπου θες να είσαι, όπως θες να είσαι, όποτε θες να είσαι. Όταν είσαι όμως, ανθίζει η γη γύρω μου, και γελάω, και θέλω να σου σκάω παιχνιδιάρικα φιλιά στα βλέφαρα, πεταχτά φιλιά στα δάχτυλα, παθιασμένα φιλιά στα χείλη.

Όταν δεν είσαι εδώ, συνήθως γράφω και σβήνω πράγματα που θα ήθελα να σου αφιερώσω, λέξεις που θα ήθελα να σου χαρίσω, νότες που θα ήθελα να αφήσω μεσα στα χέρια σου. Και ειναι εύηχες οι λέξεις, και μελωδικές οι νότες. Αλλά το μετανιώνω και τα σβήνω όλα γιατί δεν υπάρχει λόγος ούτε να τα δεις, ούτε να τα ακούσεις.

Ας ήσουν εδώ. Το υποσχέθηκες και πρέπει πάντα να κρατάς την υπόσχεσή σου.


Μου λείπει κάποιος να κάνει την καρδιά μου να τραγουδήσει. Και όχι, δεν βαρέθηκα να περιμένω. Υποψιάζομαι ότι όταν αυτό βρεθεί, το τραγούδι κάνει την αναμονή να αξίζει.