Εγώ. Κι εσύ.

Έχουν αλλάξει τα πράγματα. Το μυρίζεις στον αέρα, το αισθάνεσαι στα φώτα, το νιώθεις στους δρόμους. Τίποτα και κανείς δεν είναι ίδιος. Δεν αλλάζουμε δέρμα σαν τα φίδια. Όχι, είναι κάτι πιο βαθύ από αυτό, πιο ουσιαστικό. Δεν αλλάζουμε εμφάνιση, αλλάζουμε ουσία. Γινόμαστε κάποιοι άλλοι.
Άλλοι. Τρομακτική έννοια "οι Άλλοι". Είναι ξένοι, πρέπει να τους κατακτήσουμε, να τους καταπιούμε, να βγούμε από πάνω, να μας ανήκουν, για να μην τους φοβόμαστε. Και τότε μπορούμε να τους αγαπήσουμε. Αφού τους έχουμε αποσυναρμολογήσει, αφού έχουμε ανακαλύψει από τι είναι φτιαγμένοι, αφού έχουμε προσδιορίσει το κάθε κατασκευαστικό υλικό τους.
Η αγάπη πια είναι μια συνεχής μάχη κατάκτησης, υπεροχής. Ποιός θα πονέσει περισσότερο, ποιός θα βγεί αλώβητος.
Ξέρω ένα μυστικό που εσύ δεν ξέρεις.
Κανείς δεν βγαίνει αλώβητος από την αγάπη.
Κουβαλάς τα σημάδια σου στωικά, με ηρεμία, με ευλάβεια.
Δεν μπορείς να με κατακτήσεις, να με μεταλλάξεις. Μπορείς μόνο να προσπαθήσεις να με καταλάβεις. Να αλλάξουμε δέρμα μαζί. Να γίνουμε κάποιοι άλλοι μαζί. Μόνο που δεν θα είμαστε άλλοι. Θα είμαστε εσύ κι εγώ, που θα κάνουμε χώρο ο ένας στον άλλο, να ξαποστάσει, να ξεκουραστεί.

Έχουν αλλάξει τα πράγματα. Το μυρίζεις στον αέρα, το αισθάνεσαι στα φώτα, το νιώθεις στους δρόμους. Τίποτα και κανείς δεν είναι ίδιος. Εκτός από μένα. Κι εσένα. Που κρατάμε σημαίες και καθόμαστε στην πρώτη σειρά να μαχόμαστε.

Forever young..

Ευτυχώς η Ελλάδα του μεγάλου καλοκαιριού έφτασε. Παραλία, γέλια, καρπούζι με φέτα, ντομάτες βουτηγμένες στη θάλασσα για να αλατιστούν, θερινά σινεμά και πρώτα φιλιά με μια μπύρα στο χέρι, μεσημεριάτικος ύπνος σε καθαρά σεντόνια με τα αλάτια. Κάπως ξεχνιόμαστε. Δεν θέλω να σκεφτώ τη Δευτέρα, δεν θέλω να σκεφτώ τις δύσκολες μέρες που θα έρθουν- γιατί θα έρθουν. Θέλω να με αφήσετε να ξαπλώσω στον ήλιο, να διαβάσω το βιβλίο μου και ο χρόνος να σταματήσει. Να ακούω το Forever young στο repeat. Γιατί αυτό είναι και η αλήθεια. Θέλω να είμαι ξέγνοιαστη, κι ας ζω με πολύ λιγότερα. Το έλεγε και ο Ελύτης άλλωστε «Εγώ ζήτησα το λίγο και με τιμώρησαν με το πολύ». Βαρέθηκα τα πολιτικά, τα ψευτο-κουλτουρε, τα δήθεν πολιτιστικά, τις τυποποιημένες διασκεδάσεις, τα κομπλεξικά αφεντικά. Αισθανόμαστε πως μας τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια μας, ενώ το κλωτσούσαμε λίγο λίγο μόνοι μας τόσο καιρό. Άλλοι φταίνε περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Βαρέθηκα να καλύπτω την μιζέρια που ζούμε τον τελευταίο καιρό με ποδοσφαιρικές συζητήσεις αν δεν αγαπώ πραγματικά το άθλημα, βαρέθηκα να παραδίνομαι σε ένα σύστημα που δεν το επέλεξα αλλά το υπηρέτησα τόσο καιρό. Φτάνει. Η ζωή δεν είναι και άσχημη. I wanna be forever young..

Μια αφιέρωση, μια μετάνοια, και ένα βιβλίο.

Είναι η πρώτη φορά που μετανιώνω. Μετανιώνω για αυτά που έδωσα, αυτά που μοιράστηκα, αυτά που δημιούργησα. Έχω μια ακαταμάχητη διάθεση να βάλω ο,τι μάζευα από τη σχέση μας, ο,τι ανταλλάξαμε, ο,τι αναμνήσεις δημιουργήσαμε, σε μια σακούλα και να τα πετάξω στα σκουπίδια. Δεν θέλω να τα βλέπω, δεν θέλω να τα νιώθω κοντά μου. Έχουν αρνητική ενέργεια. Και μην πιστέψεις ούτε για μια στιγμή ότι είναι θυμός χωρισμού.

Είναι η συνειδητοποίηση του πόσο ψυχαναγκαστικά πίεσα τον εαυτό μου να είναι ευτυχισμένος δίπλα σου. Γιατί μπροστά στην αίσθηση της συντροφικότητας που μανιωδώς ψάχνω, θυσιάζω τα θέλω μου, θυσιάζω και την ψυχή μου ακόμα. Σε κατηγορώ που δεν το σεβάστηκες. Ήσουν πιο έμπειρος από μένα, πιο μεγάλος, πιο ψημένος από τη ζωή. Σε βόλεψα και το ήξερες. Ήσουν abusive αλλά ήμουν abusable. Μου το είχες πει άλλωστε, με θέα το Βόσπορο. Αλλά αυτό δεν θα έπρεπε να είναι δικαιολογία για σένα. Σε κατηγορώ.

Χαίρομαι που έφυγες από τη ζωή μου. Λυτρώθηκα. Για ένα πράγμα μόνο σε ευχαριστώ. Που έφυγες γρήγορα, και που μου έδωσες το τέλος για το βιβλίο μου. Αν το διαβάσεις, ίσως δεν σου αρέσει ο εαυτός σου, γιατί δεν συνάδει με την εικόνα που πλάθεις γύρω από το ποιος είσαι, και που οι περισσότεροι πιστεύουν. Η αλήθεια πονάει. Από την άλλη, θα πεις «δεν είμαι εγώ αυτός» και θα συνεχίσεις να μεταλλάσσεσαι ανάλογα με τις καταστάσεις. Γιατί αυτό ξέρεις να κάνεις καλύτερα.

Άλλωστε τα βιβλία δεν είναι παρά μυθοπλασίες. Εγώ έγραψα τον μύθο σου όπως τον βίωσα από την αρχή ως το τέλος. Ξέρεις ότι βλέπω μέσα σου. Κοιτάξου στον καθρέφτη με ειλικρίνεια, με τσαγανό και θα ταυτίσεις το μύθο σου με αυτό που αντικατοπτρίζεται και σου ανταποδίδει το βλέμμα. Εγώ σε ξέρω, σε ήξερα από την αρχή. Όπως πλάθω όλα τα άλλα, έτσι έπλασα κι εσένα.

Μετανιώνω για το χαμένο χρόνο. Ίσως έτσι ονομάσω το βιβλίο. Ή ίσως το ονομάσω μαύρες θάλασσες ουτοπικές. Πάντως, σίγουρα κάτι που θα περνάει το μήνυμα της τρομερής ασέβειας που δείχνεις στην αγάπη και θα δημιουργεί την αίσθηση του ψέυτικου. Κάτι σκληρό, κάτι ατσάλινο. Θα δούμε. Όταν έρθει η ώρα θα βρεθεί και ο τίτλος.

Με έναν πολύ περίεργο τρόπο θα στο αφιερώνω. Δεν θα το αναγνωρίσεις εύκολα, προφανώς, θα πρέπει να το κλωθογυρίσεις στο μυαλό σου για να το καταλάβεις. Θα είναι μια αφιέρωση in reverse.

Σε εκλιπαρώ, μην πιστέψεις ούτε για μια στιγμή ότι αγαπηθήκαμε, δεν ήταν αγάπη αυτό που ζήσαμε. Είσαι ανίκανος να το βιώσεις.

Έτσι, κατά ένα τρόπο αυτή η αφιέρωση, αυτό το βιβλίο δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς το κακό που έκανες εσύ, χωρίς τα προβλήματα που ξέσπασες πάνω μου, χωρίς τις αμαρτίες των άλλων που πλήρωσα.

Θα είναι μια λυπητερή αφιέρωση.

A happy moment

"Για να επιτύχεις, πρέπει πρώτα να απογοητεύσεις τους ανθρώπους γύρω σου".

Αναμένονται υπέροχα νέα σύντομα.. Stay tuned for updates!

:)

Ένα ανοιχτό γράμμα αγάπης και χωρισμού

Δεν ξέρω να παίζω κρυφά παιχνίδια, δεν έχω ατζέντα στο βάθος του μυαλού μου. Θέλω το ονειρικό και προσπαθώ να το καταφέρω.
Δίνω απλόχερα γιατί έτσι το αισθάνομαι και προσπαθώ να κάνω τους γύρω μου χαρούμενους. Δεν υπάρχει ομορφότερο πράγμα από το προσφέρεις χαρά, όσο και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μεταλλάσσεσαι. Δεν με ενδιαφέρει να κρίνεις αν αυτό είναι σωστό ή λάθος. Έτσι είμαι και σε όποιον αρέσουμε.

Δεν αντέχω όμως την εκμετάλλευση. Ξέρω πολύ καλά την ανισότητα στην αγάπη, ξέρω πως τελικά κάποιος δίνει και κάποιος μόνο παίρνει. Δεν σου ζητήσα ποτέ να μου δώσεις τίποτα.

Ήθελα να θέλεις να μου δώσεις από μόνος σου. Εγώ ήμουν συνέχεια εκεί να σου κρατάω το χέρι και να μετράω τις αναπνοές σου. Ήμουν εκεί να βάλω φάρμακα στις πληγές σου, και ήμουν εκεί να φωτογραφίζω τα χαμόγελά σου. Δεν σου ζήτησα να κάνεις το ίδιο. Ήθελα να θέλεις να κάνεις το ίδιο.

Αν δεν το θέλησες, δεν με κατάλαβες ποτέ. Αν δεν το θέλησες, δεν με άξιζες. Δεν θα στο κρατήσω, δεν θα στο προσάψω. Απλά μαζέυω τα γράμματα που σου έγραψα, πακετάρω τις αναμνήσεις που δημιούργησα, σκουπίζω τα υπολείμματα της αγάπης που δεν σεβάστηκες, και αποχωρώ από τη ζωή σου.

Ήσυχα, όπως μπήκα. Ήρεμα, όπως θέλησα να είναι η ζωή μας. Και θα συνεχίσω. Η αγάπη, η αληθινή αγάπη, η ουσιαστική ένωση ψυχής και σώματος δεν έχει χώρο για εγωισμούς, για κακίες, για μικρότητες, για αντιπαλότητες, για ανταγωνισμούς. Εγώ πιστεύω πως υπάρχει και θα συνεχίσω να την ψάχνω. Νόμιζα πως είδα σε εσένα κάτι, αλλά δεν ξέρω μήπως απλά ήθελα να δω σε σένα κάτι. Ίσως πάλι, είσαι πολύ καλός και εσύ στο να πείθεις ότι έχεις κάτι.

Όπως και να έχει, η ζωή είναι γεμάτη μαθήματα. Ξέρω πως πρέπει να μάθω να μην χαρίζω έτσι απλόχερα τον εαυτό μου, πως πρέπει να με προστατεύω, γιατί δεν είναι αυτοί καιροί για του είδους τη σχέση που ονειρεύομαι. Είναι τόσο εύκολο να εντοπίσεις τις αδυναμίες του άλλου. Είναι τόσο εύκολο να τις κάνεις σημαία και να τον λυγίσεις. Είναι όμως απάνθρωπο, και εσύ διάλεξες αυτό το δρόμο.

Η αγάπη είναι να αντιμετωπίσεις τον άλλον σαν κάτι εύθραυστο, και να τον προφυλάξεις από τις κακουχίες. Να φερθείς με ευλάβεια γιατί η αγάπη είναι κάτι βαθειά πνευματικό.. εως και θρησκευτικό. Η αγάπη είναι να στέκεσαι δίπλα.

Δεν μπορείς να με πάρεις αγκαλιά και να ταξιδέψουμε μαζι στο ηλιοβασίλεμα, οι δυο μας, μόνοι μας. Δεν μπορείς καν να δείς το ηλιοβασίλεμα. Οι φακοί στα μάτια σου μετατρέπουν το όμορφο σε άσχημο. Δεν μπορείς ή δεν θέλησες. Το αποτέλεσμα ίδιο.

Θα σου λείψω, το ξέρω. Κι ας το αρνηθείς μέσα σου. Θα σου λείπω όταν ξαπλώνεις, θα σου λείπω όταν διαβάζεις, θα σου λείπω όταν ακούς κλασσική μουσική, θα σου λείπω όταν δείς πώς είναι να μην σου δίνουν απλόχερα.

Θα είναι αργά. Τότε θα δίνω την αγάπη μου απλόχερα σε κάποιον άλλον: στον εαυτό μου.

Χαιρετισμός

Σου φωνάζω αλλά δεν βγαίνει η φωνή μου. Προσπαθώ να σου μιλήσω αλλά οι λέξεις ενώ υπάρχουν, δεν μπορούν να δημιουργήσουν φράσεις. Κάνω να κουνήσω τα χέρια μου σε ένδειξη βοήθειας, αλλά δεν με βλέπεις.

Όλο προσπαθώ να σε κάνω να καταλάβεις πόσο σε έχω ανάγκη, όχι να λύσεις τίποτα, απλά να μου δίνεις κουράγιο, να ξέρω οτι είσαι εκεί, κι ας είναι μακρύ το ταξίδι, κι ας είναι ψηλά τα εμπόδια, αλλά δεν τα καταφέρνω.

Ξέρω πως κάνω λάθη αλλά δεν μπορώ να σε πείσω να είσαι ανεκτικός. Ξέρω πως σε χρειάζομαι, όχι να με βοηθήσεις, απλά να με φιλάς όταν τελειώνουν οι δύσκολες μέρες. Δεν καταλαβαίνω γιατί μου είναι τόσο υπεράνθρωπο να το ζητήσω. Μυρμηγκιάζει ο εγκέφαλός μου και παγώνω. Μακάρι να μπορούσα να σε κάνω να το νιώσεις με ένα άγγιγμα. Με ένα κουμπί.

Θέλεις να μάθω να παλεύω και να ζητάω. Θέλεις να μάθω να το κάνω μόνη μου, για μένα. Και για αυτό με αφήνεις. Να μάχομαι με τα κύματα μόνη μου. Έτσι πρέπει το ξέρω, και για αυτό δεν μπορώ να σου κρατήσω κακία. Πόσο θα ήθελα όμως να είσαι δίπλα μου. Ούτε μπροστά μου, ούτε πίσω μου. Ούτε να σε ακολουθώ, ούτε να με υποβαστάζεις. Να είσαι δίπλα μου, συνοδοιπόρος και συνταξιδευτής. Όπως και εγώ για σένα.

Μακάρι να μπορούσα να σε πείσω. Σε ευχαριστώ για όλα, μα πιο πολύ για τα σκληρά σου λόγια. Ξέρω πως δεν θα είσαι εδώ, αλλά εύχομαι τα μαθήματα που με δίδαξες, όσο κι αν ήταν επίπονα, όσο κι αν μου έφεραν δάκρυα στα μάτια, να είναι οδηγητικός φάρος.

Ξέρω πως δεν θα είσαι εδώ, και δεν θα με δείς να αλλάζω. Και πόσο θα ήθελα να το είχες δει. Σε χαιρετώ και σου στέλνω χιλιάδες γλυκά φιλιά. Να μην αλλάξεις ποτέ και μακάρι να είχα καταλάβει.

Μου λείπεις

Αναρωτιέμαι που να βρίσκεσαι όλο αυτόν τον καιρό.

Έφυγες μεγάλο ταξίδι αυτή την φορά. Σε ψάχνω μέσα σε υγρό δάσος την αυγή. Η πάχνη είναι γαλήνια και το φως του ήλιου καρφώνεται στα μάτια μου ανάμεσα από τα φύλλα των ψηλών δέντρων. Κρυώνω και ζεσταίνομαι.

Τα μυρμήγκια δουλεύουν, οι μέλισσες πετούν, τα κουνούπια πεινάνε.

Κι εγώ πεινάω. Μυρίζω την παρουσία σου από χιλιόμετρα. Ξέρω πως με κοιτάς. Δεν ξέρω αν με βλέπεις.Ουρλιάζω τ᾽ όνομά σου, αλλά κανείς δεν μ᾽ακούει. Ουρλιάζω και προσεύχομαι ν᾽ακούσεις και να μείνεις μακριά απ´ το φως.

Κείμενο από έναν άγνωστο αναγνώστη. Μακάρι να είχες αφήσει το όνομα σου...

Καθρέφτης

"Αν θεωρείς ότι κρατάει πολύ κι είναι τρελός
ο άνεμος από σημαίες
που περνάει από τη ζωή μου
κι αποφασίσεις
να με αφήσεις στην όχθη
της καρδιάς που έχω ρίζες,
σκέψου
πως εκείνη τη μέρα,
την ώρα εκείνη
θα σηκώσω τα χέρια
και θα βγούν οι ρίζες μου
για να βρούνε άλλη γη.

Όμως
αν κάθε μέρα,
κάθε ώρα,
νιώθεις προορισμένη για μένα
με γλυκύτητα αψεγάδιαστη.
Αν κάθε μέρα ανεβαίνει
ένα λουλούδι στα χείλη σου για να με βρεί,
αχ αγάπη μου, αχ δικιά μου,
μέσα μου όλη τούτη η φωτιά θα επαναλαμβάνεται,
μέσα μου τίποτα δε θα σβήσει ούτε θα ξεχαστεί,
η αγάπη μου τρέφεται από την αγάπη σου, αγαπημένη,
κι όσο θα ζεις θα είναι μες στην αγκαλιά σου,
χωρίς από τη δική μου να φεύγει."

Μια λέξη μόνο μου έρχεται έντονα στο μυαλό.
Μια λέξη που μου είπες στην αρχή, και δεν την κατάλαβα.
Σε πίεσα πολύ για να μου εξηγήσεις αλλά ποτέ δεν την ένιωσα μέσα μου.
Χρειάστηκε να μου χαρίσεις ένα ποίημα για να πιάσω το νόημά της.

Μια λέξη μόνο μου είπες και τελικά τα έλεγε όλα.




Καθρέφτης.

Ο μικρός Πρίγκηπας

Δεν είσαι μικρός. 

Έχεις ζήσει μια ζωή γεμάτη. Γεμάτη από πόνο, από εμπειρίες, από αγάπη, από χαμόγελα, από δάκρυα. Γεμάτη από ενδιαφέρον, γεμάτη ξενύχτια, ποτά και μεθυσμένα πρωινά. Γεμάτη από καυγάδες, από έρωτα, φωνές, ζήλειες, και αγκαλιές. Γεμάτη από μουσική.. γεμάτη ταξίδια, και πλάνα για νέα, μακρινότερα, πιο επικίνδυνα ταξίδια.

Τα ξέρω όλα αυτά. Έχεις ζήσει μια ζωή γεμάτη, και το πιο σημαντικό, μια ζωή που δεν ξερω. Αγάπησες και αγαπήθηκες, πλήγωσες και πληγώθηκες, πολύ πρίν σε γνωρίσω. Έγραψες κείμενα, αφιέρωσες τραγούδια, άκουσες, συγκινήθηκες, ένιωσες τόσα πολλά πριν σε γνωρίσω. Δεν καταλαβαίνω γιατί με στεναχωρεί αυτό. Κυρίως αυτό το ¨έγραψες κείμενα¨ με κάνει να θέλω να κουκουλωθώ κάτω από τα σκεπάσματα. 

Δεν προσπαθώ πιά να μάθω γιατί. Δεν κάνω πιά ερωτήσεις. Τα πράγματα είναι αυτά που είναι, και πολλές φορές τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν αυτό που το υποσυνείδητό μας αφουγκράζεται.

Ξέρω όμως οτι το αξίζεις. Έζησες μια ζωή γεμάτη γιατί ξέρεις να την αξιοποιήσεις. Ξέρεις να νιώθεις, και πώς να κάνεις τους άλλους να νιώθουν. Ξεζουμίζεις την ζωή, την αγκαλιάζεις σφιχτά και δεν ξεκολλάς από πάνω της. Λές ¨εδώ θα είμαι, μέχρι που δεν θα είμαι¨. Περιμένεις πολλά αλλά δίνεις περισσότερα. Δεν μου δημιουργείς ασφάλεια, αλλά είσαι πολύτιμος, μοναδικός, διαφορετικός. Με κάνεις να χαμογελάω και να είμαι ευτυχισμένη με την ίδια ευκολία που μπορείς να με στεναχωρέσεις. Έχεις γύρω σου ένα πεδίο, σχεδόν μαγνητικό, ασκείς μια δύναμη, και όλα περιστρέφονται γύρω σου, όπως τα ηλεκτρόνια γύρω από τον πυρήνα.

Ξέρω όμως ότι δεν είσαι πάντα έτσι. 

Θέλεις να αφεθείς, θέλεις κάποιον να σε αγκαλιάζει και να σου δίνει κουράγιο. Σου αρέσει να προχωράς μόνος, αλλά να ξέρεις οτι ανα πάσα στιγμή μπορείς κάπου να ακουμπήσεις. Υπάρχουν και οι σκοτεινές στιγμές. Όλο και λιγότερες, αλλά ακόμα εκεί.. Δεν ξέρω αν θα εκλείψουν ποτέ αλλά εσύ ξέρεις να μάχεσαι. Δεν φοβάσαι. Δοκιμάζεις τον κόσμο όπως δοκιμάζεις τον εαυτό σου. 

Είμαι πολύ υπερήφανη για σένα.

Δεν είσαι μικρός. Σίγουρα όμως είσαι Πρίγκηπας.

Μυρωδιά από πεταλούδα

Μυρίζει παντού μπαχαρικά και ψάρι φρεσκοψημένο. Μυρίζει λεμόνι και θυμάρι, και ευκάλυπτος. 

Πάντα η μυρωδιά από λεμόνι με κάνει να σε σκέφτομαι. Πετάνε γύρω μου πεταλούδες, σαν μικρές χρωματιστές ψυχές, μικρά αποδημητικά πουλιά στη διαδρομή της ζωής τους.

Έτσι είμαι κ εγώ. Γεύομαι γαρύφαλλο και λυπάμαι τις πεταλούδες που ζουν μια μέρα. Μια ζωή ολόκληρη σε μια μέρα. Να γεννηθείς με την ανατολή, να μεγαλώσεις, να μάθεις, να ερωτευτείς, να πληγωθείς, να ερωτευτείς ξανά, μα αγαπήσεις και να αγαπηθείς, να βρείς τον σύντροφό σου, να φέρεις τον κόσμο ανθρώπους, κομμάτια από τις καρδιές σας, και με τη δύση να κλείσεις τα μάτια σου και να γίνεις πάλι ένα με τη Γη που σε δημιούργησε.

Μια ζωή σε μια μέρα.

Μυρίζει ήλιος και φιλιά.  Μυρίζει ανθισμένη πασχαλιά, και αν πιστεύεις στις αισθήσεις σου, μυρίζει μοβ χρώμα.

Δεν μυρίζει έτσι σε όλους. Μάλλον μυρίζει μόνο σε μένα, που λυπάμαι τις πεταλούδες, που αποζητώ να ζήσω μια γεμάτη ζωή, και αν όχι, τότε τουλάχιστον να ζήσω μια ζωή σε μια μέρα. 

Οι πάγκοι των πλανόδιων αδειάζουν, ξαναγεμίζουν, για να αδειάσουν ξανά. Η κανέλλα αντικαθιστά το γαρύφαλλο, καινούρια φρούτα κάθε ώρα, καινούρια χρώματα σε κάθε καλάθι. Συνέχεια όμως μυρίζω λεμόνι..

Άλλες φορές έντονα πολύ. Άλλες ανεπαίσθητα...