Ένας Άντρας κάθεται σε ένα τραπέζι. Κρατάει στο χέρι του ένα ποτήρι του κρασιού με κόκκινο υγρό μέσα- αίμα. Το φέρνει στο στόμα του και αρχίζει να το πίνει. Σταματάει για λίγο, κοιτάει το κοινό και συνεχίζει. Σηκώνει το ποτήρι, ετσι ώστε να φαίνεται οτι πίνει την τελευταία γουλιά. Αφήνει κάτω το ποτήρι, σηκώνεται και κοιτάει το κοινό..
«Την τελευταία της σταγόνα. Σέ ένα ποτήρι, η ψυχή της όλη. Η ψυχή της όλη σε ένα ποτήρι. Την βρήκα, την πήρα, την ήπια. Για να μην μου φύγει ποτέ, για να είναι πάντα μέσα μου, δικιά μου. Το αίμα της, στο αίμα μου, η ψυχή της στην ψυχή μου. Σε ένα ποτήρι, η ψυχή της όλη. Η ψυχή της όλη σε ένα ποτήρι.»
Προχωράει προς το κοινό, και τους κοιτάει στα μάτια
«Μην με κοιτάτε έτσι, η αγάπη θέλει πόνο, θέλει ολοκληρωτική παράδοση. Μέχρι την τελευταία της σταγόνα. Να την πιώ πρέπει, να την φυλακίσω. Ναι, ναι. Να την φυλακίσω, για να μην μου φύγει. Όπως την πρώτη φορά. Χιλιάδες χρόνια πίσω.
Φίλοι μου, αυτή είναι μια ιστορία παλιά, πιο παλιά κι απο τον Χρόνο. Τότε, πρίν γεννηθεί ο Χρόνος, και φυσικά πολύ πριν εμφανιστεί στα σπλάχνα της γης ο Χώρος, υπήρχε αυτή, κι εγώ. Ψέμματα, αυτή δεν υπήρχε κάν. Λές ψέμματα. Δεν θυμάσαι λοιπόν;»
Γυρνάει και λέει στον εαυτό του.
«Δέν θυμάσαι;»
Παίρνει ένα μαχαίρι, ανεβάζει το μπράτσο του και κόβεται. Σκύβει και γλύφει το αίμα του.
«Να δούμε τώρα, άν θα θυμηθείς...
Ήμουν νέος τότε, περίπου 369 χρονών. Η γή ήταν ακόμα όλη ξανθιά και πράσινη. Όπου έφτανε το μάτι σου έβλεπες αποχρώσεις ξανθιές και πράσινες. Ήχοι, τίποτα. Ένα γλυκό τίποτα, ένα τίποτα μόνο δικό μου, και της γής. Οι στιγμές, δεν είχαμε μέρες λεπτά και ώρες τότε, ούτε χρόνια φυσικά, περνούσαν, και η Γή άλλαζε. Δεν μου μιλούσε, δεν με πλησίαζε. Σαν να της είχα κάνει κάτι και να την είχα πειράξει. Σαν να μην την είχα σεβαστεί. Κάθε φορά που πήγαινα να της μιλήσω, να την πλησιάσω, εκείνη τίποτα. Μου γυρνούσε τα όμορφα ξανθά και πράσινα μάτια της, και άπλωνε μια παγωμένη ομίχλη γύρω από τη ζωή μου. Μια φορά μόνο κατάλαβα πως η Γή ήταν πληγωμένη. Δεν την είχα θυμώσει, την είχα πληγώσει. Και όλοι ξέρετε τι γίνεται άμα πληγώσεις τη Γή, έτσι δεν είναι; Καταστροφές, άγριες καταστροφές προμηνύονται. Διότι η Γή, όπως κάθε γυναίκα όπως έμαθα αργότερα, έχει ενα κύκλο. Ένα συγκεκριμένο τρόπο που ξεπερνάει ή καλύτερα αντιμετωπίζει μια πλήγή. Στην αρχή έρχεται η στεναχώρια. Μετα πλησιάζει η νηνεμία, η απραγία. Στη συνέχεια έρχεται ο θυμός, και τελευταία, πιο γλυκεία και πιο θανατηφόρα έρχεται η εκδίκηση.
Και η εκδίκηση, φίλοι μου... Δεν ξέρεις ποτέ που μπορει να φτάσει μια γυναίκα που θέλει να εκδικηθεί.
Και έτσι, ανυποψίαστος προσπαθούσα να σκαρφιστώ τρόπους να πλησιάσω την Γή, την καλυτερη και μοναδική μου φίλη, για να την κάνω να αισθανθεί καλύτερα. Να ημερέψει, να μου μιλήσει. Ρώτησα τον Ουρανό, και μου γύρισε και αυτός την πλάτη.
Μα γιατί, τι είχα κάνει; Τον παρακάλεσα ‘Ουρανέ μου, εσύ με καταλαβαίνεις, τι συμβαίνει, πές μου. Η Γή είναι η φίλη μου, και δεν μπορώ να την πλησιάσω πια...’
Ο Ουρανός, δεν ξέρω, με λυπήθηκε, και ένα βράδυ που η Γή κοιμότανε και ο Ουρανός αγρυπνούσε, μου ψιθύρισε. ‘Να φοβάσαι πάντα τον θυμό της γυναίκας που σε αγάπησε, και δεν πήρε αγάπη πίσω.’
Και μ’αυτό ξεκίνησαν τα βάσανά μου.»
Κάνει ένα βήμα πίσω στο τραπέζι, γυρνάει την πλάτη στο κοινό, βάζει το ένα χέρι στο τραπέζι, αναστεναζει, κοιτάει πάνω, γυρνάει και συνεχίζει
«Η γή δούλευε κρυφά τις νύχτες, τότε που νόμιζα οτι κοιμάται, κρυφά, ύπουλα, υποχθόνια, κακά, δυσοίωνα. Αναδευόταν, ρευόταν, πορευόταν, ντρεπόταν, μα συνέχιζε. Συχνά κόκκινοι καπνοί ξεπετάγονταν από τα μάτια της, έντονες μυρωδιές ξεχύνονταν από τα μαλλιά της. Δεν ήταν πια όλα ξανθα και πράσινα. Ήταν γκρί, κόκκινα, μαύρα, ξένα, αφιλόξενα. Δεν ήξερα πια τι να κάνω, που να κρυφτώ. Δεν έκανα προσπάθειες να πλησίασω την γή, να της μιλήσω. Είχα χάσει τον μόνο σύντροφο μου στην ζωή, και δεν είχα σε ποιόν να στραφώ. Ήθελα κάποιον τόσο πολυ να του μιλήσω.. μια παρέα. Ο κόσμος είναι τόσο άδειος άμα είσαι μόνος. Οι στιγμές τόσο ανούσιες αν δεν έχεις να της μοιραστείς με κάποιον. Κι εγώ ήμουν έτσι ακριβώς, άδειος ανούσιος. Η γή το ήξερε. Είμαι μοναχικός άνθρωπος, και όμως με άφησε έτσι, χωρίς να μου πεί τίποτα, μόνο, μοναχικό, μοναχικό και μόνο. Και σιγά σιγά άρχισα να την μισώ. Να την μισώ με ένα μίσος στην αρχη σιγανο, χαμηλο, ενοχλητικό αλλά όχι και ασήκωτο. Περνούσαν οι μέρες όμως και εγώ πιο μόνος, πιο μοναχικός, πιο μοναχικός, πιο μόνος.
ΕΣΥ ΕΦΤΑΙΞΕΣ ΓΙΑ ΟΛΑ.» ουρλιάζει κοιτώντας πάνω από τα κεφάλια του κοινού, ξαφνικά, να τους τρομάξει. Αμέσως μετά η φωνή του ηρεμεί.
«Και δεν υποπτέυτηκα τίποτα. Μόνο το μίσος μου μεγάλωνε, αυτό μου κρατούσε παρέα τις στιγμές που δεν ήξερα πού να ακουμπήσω τις σκέψεις μου. Πού να ξεκουράσω το κεφάλι που ήταν γεμάτο διαδρόμους, διαδρόμους που δεν ήθελα κάν να γνωρίσω. Μόνο που το πρόβλημα με το μίσος είναι, όπως τώρα πια ξέρουμε όλοι, οτι σε τυφλώνει. Έτσι κι εμένα, με τύφλωσε. Με τύφλωσε και δεν καταφέρα να διαβάσω πίσω από τα μάτια της, τα μάτια της Γής, πίσω από το χαμογελό της, το χαιρέκακο χαμόγελο του μίσους μου.
Ώσπου άξαφνα, όπως το συνηθίζει, γιατί δεν προειδοποιεί κανέναν και για τίποτα, η γή σταμάτησε να γεφυσά, να ξερνά, να μουρμουρά, να ανταπαντά και να ουρλιάζει ασταμάτητα. Χαχα. Ξέρω τι θα πείτε. ‘Καί δεν σε έβαλε σε σκέψεις αυτη η ηρεμία;’
Όχι.. Την μισούσα και δεν με ένοιαζε.
Στιγμές ολήκληρες, μιλιούνια από στιγμές μετά, η Γή σιώπησε εντελώς. Και είδα μια σιλουέτα. Δεν κατάφερα να δώ πολλά στην αρχή, γιατί ένα εκτυφλωτικό φώς εμπόδιζε τα δυστυχισμένα μου μάτια να δουν λεπτομέρεις. Ήταν ένα όραμα. Μια μορφή τυλιγμένη σαν σε φλόγες, σέ ένα πέπλο κεντημένο με χιλιάδες ακτίνες του Ήλιου. Έκλεισα τα μάτια μου, σίγουρος οτι θα φύγει. Μετα από λίγο άνοιξα το ένα δειλά δειλά. Μετά άνοιξα και το άλλο, γιατι το θέαμα ήταν πολύ μοναδικό για να το χαρεί το ένα μου μάτι μόνο.
Μπροστά μου ήταν η Γυναίκα. Το δερμα της ήταν ρόζ, ήταν κίτρινο, ήταν γαλάζιο, ήταν πορσελάνινο, ήταν γυάλινο. Τα μαλλιά της ήταν κόκκινα, ήταν πορτοκαλί, ήταν ροδακινί. Τα μάτια της ήταν μαύρα, ήταν γκρί, ήταν πράσινα. Με κοίταξε με τα μεγάλα μαύρα, γκρί, πράσινα μάτια της, με ακούμπησε με το ρόζ, κίτρινο, γαλάζιο πορσελάνινο, γυάλινο δέρμα της. Ανεξήγητα, σαν να με τράβηξε μια αόρατη κλωστη, έπεσα στα γόνατα και άρχισα να τις φιλάω τα ξυπόλητα πόδια. Τα δακρυά μου έβρεχαν το ροζ κίτρινο γαλάζιο πορσελανινο γυάλινο παγωμενο δέρμα των ποδιών της. Εκείνη ακόμα δεν είχε ανοίξει το στόμα της. Ξαφνικά ένα γέλιο ακούστηκε μακριά, ένα υπόκωφο κακάρισμα, ένα έξαλλο γέλιο, σχεδόν τρομαχτικό. Την ίδια στιγμη Εκείνη με έπιασε απο το χέρι και με σήκωσε. Το άγγιγμα της έκανε τους διαδρόμους στο μυαλό μου να σκοτεινιάσουν, και το γέλιο ξεχάστηκε μονομιάς. Με κοίταξε στα μάτια και μου είπε ‘Είμαι δικιά σου’.
Χωρίς δεύτερη σκέψη την πήρα στα χέρια μου, και την έβαλα στην ζωή μου. Χωρίς ερωτήσεις. Ποιά είσαι, πώς βρέθηκες εδώ, τι γυρεύεις, που πας.. Τίποτα, σαν να μην είχε σημασία. Τα σωματά μας ενώθηκαν, και ταιριάζαμε όπως δυο κομμάτια ενός πάζλ. Αυτό είναι συνήθως η πρώτη ένδειξη οτί κάτι δεν πάει καλά. Κανείς δεν μπορεί να ταιριαζει έτσι με κανέναν. Δεν είμαστε φτιαγμένοι να γινόμαστε ένα. Να ταιριάζουμε, ναι, άλλα όχι απόλυτα. Κάτι διαβολικό συμβαίνει άμα η ύπαρξή μας ολοκληρώνεται τελείως με κάποιον.
Από αυτό και μόνο έπρεπε να καταλάβω.
Ηταν για πάντα η ζωή μου. Ηταν για πάντα, τα πάντα για μένα.
Δεν έπρεπε να το έχεις δείξει ρε.. εκεί έκανες το μεγάλο λάθος.
Κι ύστερα Εκείνη, όπως ήρθε, έτσι έφυγε.
Ξαφνικά. Σε μια στιγμή. Σε ένα κλείσιμο του ματιού.
Σαν να μην υπήρξε ποτέ. Μήπως δεν υπήρξε καθόλου;
Και τότε θυμήθηκα τα γέλια. Τα γέλια της εκδίκησης. Την ευτυχία του πόνου. Την έψαξα παντού. Μέσα μου, δίπλα μου, στο Θάνατο, στον Ουρανό. Τα γέλια εκείνα ήταν η μόνη μου παρέα.
ΕΣΥ;;; ΓΙΑΤΙ;;» φώναζε στην Γη.
«Για να δεις τι θα πει πραγματικός πόνος. Για να δεις τι θα πει απώλεια, τι θα πει αγάπη, έρωτας, μίσος, ελευθερία, μοναξιά. Τι θα πει ζωή και τι θα πει θάνατος» ήρθε η απάντηση από την γυναίκα Γη.
«Και τώρα που τα έμαθες, πάρε τη ζωή μου και πιες την, γιατί εγώ είμαι εκείνη, εγώ είμαι εσύ, εγώ είμαι ο Θάνατος, εγώ και η ζωή»
Wednesday
Πληρωμένη απάντηση...
Όπως ήταν αναμενόμενο, υπάρχει κ ο αντίλογος. Το κάτωθι κείμενο έστειλε ένας φίλος του blog:
Σε διαγωνισμό που έγινε στην Ουάσινγκτον για τον καταλληλότερο χαρακτηρισμό ενός λαού, εκείνου που θα παρουσιάζει καλύτερα
την ψυχολογία του, πήραν μέρος περίπου ένα εκατομμύριο άτομα. Δεκαπενταμελής επιτροπή από επιστήμονες επέλεξε ομόφωνα και
βράβευσε τον δικαστή Ν. Κέλλυ για τον επιτυχημένο χαρακτηρισμό του Έλληνα.
«Μπροστά στο δικαστήριο της αδέκαστης ιστορίας, γράφει ο δικαστής, ο Έλληνας αποκαλύφθηκε πάντοτε κατώτερος από τις περιστάσεις, αν και από διανοητική άποψη, κατείχε πάντοτε τα πρωτεία. Ο Έλληνας είναι ευφυέστατος αλλά και εγωιστής, δραστήριος αλλά και αμέθοδος, φιλότιμος αλλά γεμάτος προλήψεις, θερμόαιμος, ανυπόμονος αλλά και πολεμιστής.
Έκτισε τον Παρθενώνα και αφού μέθυσε από την αίγλη του, τον άφησε αργότερα να γίνει στόχους των έριδων, ανέδειξε τον Σωκράτη για να τον δηλητηριάσει, θαύμασε τον Θεμιστοκλή για να τον εξορίσει, υπηρέτησε τον Αριστοτέλη για να τον καταδιώξει, γέννησε τον Βενιζέλο για να τον δολοφονήσει.
Έκτισε το Βυζάντιο για να το εκτουρκίσει, έφερε το '21 για να το διακυβεύσει, δημιούργησε το 1909 για να το λησμονήσει. Τριπλασίασε την Ελλάδα και παραλίγο να τη θάψει.
Κόπτεται τη μία στιγμή για την αλήθεια και την άλλη μισεί αυτόν που αρνιέται να υπηρετήσει το ψέμα. Παράξενο πλάσμα, ατίθασο, περίεργο, εγωπαθές και σοφόμωρο, ο Έλληνας.
Λυπηθείτε τον, θαυμάστε τον αν θέλετε."
"Κι αν μπορείτε προσπαθήστε να τον ταξινομήσετε».
Σε διαγωνισμό που έγινε στην Ουάσινγκτον για τον καταλληλότερο χαρακτηρισμό ενός λαού, εκείνου που θα παρουσιάζει καλύτερα
την ψυχολογία του, πήραν μέρος περίπου ένα εκατομμύριο άτομα. Δεκαπενταμελής επιτροπή από επιστήμονες επέλεξε ομόφωνα και
βράβευσε τον δικαστή Ν. Κέλλυ για τον επιτυχημένο χαρακτηρισμό του Έλληνα.
«Μπροστά στο δικαστήριο της αδέκαστης ιστορίας, γράφει ο δικαστής, ο Έλληνας αποκαλύφθηκε πάντοτε κατώτερος από τις περιστάσεις, αν και από διανοητική άποψη, κατείχε πάντοτε τα πρωτεία. Ο Έλληνας είναι ευφυέστατος αλλά και εγωιστής, δραστήριος αλλά και αμέθοδος, φιλότιμος αλλά γεμάτος προλήψεις, θερμόαιμος, ανυπόμονος αλλά και πολεμιστής.
Έκτισε τον Παρθενώνα και αφού μέθυσε από την αίγλη του, τον άφησε αργότερα να γίνει στόχους των έριδων, ανέδειξε τον Σωκράτη για να τον δηλητηριάσει, θαύμασε τον Θεμιστοκλή για να τον εξορίσει, υπηρέτησε τον Αριστοτέλη για να τον καταδιώξει, γέννησε τον Βενιζέλο για να τον δολοφονήσει.
Έκτισε το Βυζάντιο για να το εκτουρκίσει, έφερε το '21 για να το διακυβεύσει, δημιούργησε το 1909 για να το λησμονήσει. Τριπλασίασε την Ελλάδα και παραλίγο να τη θάψει.
Κόπτεται τη μία στιγμή για την αλήθεια και την άλλη μισεί αυτόν που αρνιέται να υπηρετήσει το ψέμα. Παράξενο πλάσμα, ατίθασο, περίεργο, εγωπαθές και σοφόμωρο, ο Έλληνας.
Λυπηθείτε τον, θαυμάστε τον αν θέλετε."
"Κι αν μπορείτε προσπαθήστε να τον ταξινομήσετε».
Why we LOVE being Greek
Because we are a small, poor country full of people with big hearts.
Because we never visit others empty handed.
Because there is no way to explain "kapsoura" (burning desire for someone) to those who are not Greek.
Because in Greece family is still something valuable.
Because we always make it, be it in the last moment!
Because we were slaves for 400 years yet never bring that up as an excuse for our current state. Because "filotimo" (friend of honor, helping someone because it brings shame notto) does not exist in any other language.
Because whenever foreigners cannot find a word, they use one of ours. Because we spend our bad and low times with our friends and family, not with shrinks.
Because Socrates, Plato and Aristotle were Greek.
Because we invented theatre.Because we gave birth to Democracy.
Because we discovered logic. Because we jumpstarted science.
Because we are proud of our culture, not of our wars.
Because when we were building the Parthenon, others were still sleeping in caves.
Because we have a distinction between Eros (being in love) and Agape' (brotherly love), while we feel both of them passionately.
Because we gave the oath "freedom or death".
Because when others were clothed in wolf skin we were weaving see-through linen. Because "Greeks do not fight as heroes, heroes fight like Greeks"(WinstonChurchill,1941).
Because we gave our ancient alphabet to the Romans & our medieval alphabet to the Slavs. Because we are not ashamed to cry. Because we dance when we are joyful or sad, or...........................................
Because we work to live...we do not live to work.
Because 97% of the stars' names are Greek. Because when you shout "brother or cousin " in the streets every one turns around.
Because the inside of all our churches are not dark but filled with "Light."
Because our parents do not forget that we exist when we reach 18.
Because when we want to sunbathe, we go to the beach._
Πρίν από λίγο μου το έστειλε μια φίλη.. Ξέρω ότι κάποιοι θα βρεθούν να διαφωνήσουν, αλλά εγώ το βρήκα πολύ γλυκό.. Αν και φουλ οπτιμιστικό.
Because we never visit others empty handed.
Because there is no way to explain "kapsoura" (burning desire for someone) to those who are not Greek.
Because in Greece family is still something valuable.
Because we always make it, be it in the last moment!
Because we were slaves for 400 years yet never bring that up as an excuse for our current state. Because "filotimo" (friend of honor, helping someone because it brings shame notto) does not exist in any other language.
Because whenever foreigners cannot find a word, they use one of ours. Because we spend our bad and low times with our friends and family, not with shrinks.
Because Socrates, Plato and Aristotle were Greek.
Because we invented theatre.Because we gave birth to Democracy.
Because we discovered logic. Because we jumpstarted science.
Because we are proud of our culture, not of our wars.
Because when we were building the Parthenon, others were still sleeping in caves.
Because we have a distinction between Eros (being in love) and Agape' (brotherly love), while we feel both of them passionately.
Because we gave the oath "freedom or death".
Because when others were clothed in wolf skin we were weaving see-through linen. Because "Greeks do not fight as heroes, heroes fight like Greeks"(WinstonChurchill,1941).
Because we gave our ancient alphabet to the Romans & our medieval alphabet to the Slavs. Because we are not ashamed to cry. Because we dance when we are joyful or sad, or...........................................
Because we work to live...we do not live to work.
Because 97% of the stars' names are Greek. Because when you shout "brother or cousin " in the streets every one turns around.
Because the inside of all our churches are not dark but filled with "Light."
Because our parents do not forget that we exist when we reach 18.
Because when we want to sunbathe, we go to the beach._
Πρίν από λίγο μου το έστειλε μια φίλη.. Ξέρω ότι κάποιοι θα βρεθούν να διαφωνήσουν, αλλά εγώ το βρήκα πολύ γλυκό.. Αν και φουλ οπτιμιστικό.
Tuesday
Good and Evil
Πέρα από το Νίτσε, και το βιβλίο του "το Καλό ενάντια στο Κακό", διάβασα πρόσφατα ένα εκπληκτικό βιβλίο, μια πραγματεία για το Καλό και το Κακό, που χρησιμοποιεί τον γνωστό μύθο της χώρας του Οζ.
Robert Maguire
Wicked: The Life and Times of the Wicked Witch of the West
Το μυθιστόρημα αποτελείται από πολιτικά, κοινωνικά, και ηθικά σχόλια που αφορούν το καλό και το κακό, και άν είναι πραγματικά.
Η ιστορία στρέφεται γύρω από Elphaba, το παρανοημένο πράσινο κορίτσι που γίνεται αργότερα η κακόφημη Κακή Μάγισσα της Δύσης. Η Elphaba απόκτησε το πράσινο δέρμα της μέσω μιας από τις σχέσεις της μητέρας της με ένα άτομο του Άγνωστου Έθνους, που ανακαλύπτεται αργότερα ότι να είναι ο Μάγος του Οζ προτού να φθάσει στη Σμαραγδένια Πόλη. Ο Μάγος δίνει στην μητέρα της να πιεί ένα πράσινο υγρό σε ένα πράσινο μπουκάλι που τελκά αποτελεί και τον λόγο που η Elphaba γίνεται πράσινη.
Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι τελικά, η ίδια η γέννηση της Elphaba, και ο χαρακτήρας που διαμορφώνει λόγω της διαφορετικότητάς της και της αντιμετώπισής της από τους άλλους, είναι προαποφασισμένα.
Πρέπει να γεννηθεί έτσι η Elphaba, για να μπορέσει να λειτουργήσει ο μύθος του Οζ.
Πρέπει να γεννηθεί η Κακιά Μάγισσα της Δύσης, για να μπορέσει να διαπρέψει το Καλό.
Η πρωταγωνίστρια αφηγείται τα χρόνια της στο πανεπιστήμιο Shiz, καθώς επίσης και τα του ταξιδιού της στη Σμαραγδένια Πόλη και το Vinkus, μεταξύ άλλων μερών του Οζ.
Το βιβλίο εξηγεί τα κίνητρα της Elphaba και εξετάζει την αληθινή προσωπικότητά της.
Πολλοί γνωστοί χαρακτήρες από το Οζ χαρακτηρίζονται κακοί, συμπεριλαμβανομένων του Μάγου, της Glinda (εδώ αρχικά αποκαλούμενης "Galinda"), της Κακής Μάγισσας της Ανατολής (εδώ αποκαλούμενης Nessarose), και της γνωστής σε όλους Dorothy.
Ο μύθος του Οζ αντιστρέφεται, και δείχνει τελικά ποιά είναι εκείνα τα γεγονότα στην ζωή μας, που μπορούν από καλούς να μας μετατρέψουν σε κακούς.
Μπορεί η ιστορία να ακούγεται παιδική, αυτό το βιβλίο όμως δεν είναι καθόλου για παιδιά.
If I can't have a revolution, what is there to dance about?
O Alber Meltzer είχε πεί αυτή την φράση πριν πολλά πολλά χρόνια, όμως ακόμα και σήμερα αποτέλεί μια πραγματικότητα.
Χωρίς την ανάγκη για επανάσταση, αυτή την έμφυτη ανάγκη που έχουμε οι άνθρωποι, να αντιστεκόμαστε σε αυτά που άλλοι προσπαθούν να μας επιβάλλουν, τότε ο κόσμος μας κινδυνεύει να γίνει ένα απέραντο τίποτα.
Πριν από λίγες μέρες είχα αυτή την συζήτηση με 2 φίλες μου. Δυστυχώς, στην χώρα μας, είναι λίγοι οι άνθρωποι που αντιστέκονται στην "στροφή" της κοινωνίας σε μέσα ανήθικα, και εύκολα. Χωρίς να θέλω να αναπαράγω τον πεσσιμισμό που με διακατέχει για την πορεία της ελληνικής πραγματικότητας, με στεναχώρια διαπιστώνω οτι είμαστε ανίκανοι να αλλάξουμε τον κόσμο. Παλαιότερα, οι νέοι είχαν όνειρα, κ οράματα, πολεμούσαν για αυτό που θεωρούσαν καλό, όμορφο.
Ίσως φταίει οτι ο μόχθος πια δεν βραβεύεται. Και μένει μόνο το Fame Story, και οι τραγουδιστές, εκεί που παλαιότερα υπήρχε λογοτεχνία κ πολιτικα φρονήματα για ένα καλύτερο αύριο.
Κρίμα. Γιατί όταν αυτοί που μπορούν, σηκώνουν τα χέρια ψηλά και αποφασίζουν να αφομοιωθούν, η ελπίδα σιγά σιγά φαίνεται να μας εγκαταλείπει..
O Alber Meltzer είχε πεί αυτή την φράση πριν πολλά πολλά χρόνια, όμως ακόμα και σήμερα αποτέλεί μια πραγματικότητα.
Χωρίς την ανάγκη για επανάσταση, αυτή την έμφυτη ανάγκη που έχουμε οι άνθρωποι, να αντιστεκόμαστε σε αυτά που άλλοι προσπαθούν να μας επιβάλλουν, τότε ο κόσμος μας κινδυνεύει να γίνει ένα απέραντο τίποτα.
Πριν από λίγες μέρες είχα αυτή την συζήτηση με 2 φίλες μου. Δυστυχώς, στην χώρα μας, είναι λίγοι οι άνθρωποι που αντιστέκονται στην "στροφή" της κοινωνίας σε μέσα ανήθικα, και εύκολα. Χωρίς να θέλω να αναπαράγω τον πεσσιμισμό που με διακατέχει για την πορεία της ελληνικής πραγματικότητας, με στεναχώρια διαπιστώνω οτι είμαστε ανίκανοι να αλλάξουμε τον κόσμο. Παλαιότερα, οι νέοι είχαν όνειρα, κ οράματα, πολεμούσαν για αυτό που θεωρούσαν καλό, όμορφο.
Ίσως φταίει οτι ο μόχθος πια δεν βραβεύεται. Και μένει μόνο το Fame Story, και οι τραγουδιστές, εκεί που παλαιότερα υπήρχε λογοτεχνία κ πολιτικα φρονήματα για ένα καλύτερο αύριο.
Κρίμα. Γιατί όταν αυτοί που μπορούν, σηκώνουν τα χέρια ψηλά και αποφασίζουν να αφομοιωθούν, η ελπίδα σιγά σιγά φαίνεται να μας εγκαταλείπει..
Monday
Ένας Οποιοσδήποτε Οδυσσέας
Μιά θάλασσα φουρτουνιασμένη
Τα κύματα της σκάνε άτσαλα στα βράχους,
Τα πράσινα νερά αναταράσσονται
Τα πλοία δεν τολμάνε να πλησιάσουν,
Δέν ανοίγονται
Κομμάτια ξύλα, καμένα, κατεστραμμένα
Πλέουν, προσπαθούν να κρατηθούν.
Σημαδεμένα ανεξίτηλα από το χρόνο
Μυρίζουν χαλασμένη ευτυχία
Ένα αστέρι βουτηγμένο στην Πανσέληνο,
πέφτει.
Μπλέκεται με τους άσπρους αφρούς και ξάφνου,
Ο αέρας σταματά.
Ο Γαλανομάτης θεός ξεπροβάλλει απ’το στενό της ‘Συντέλειας’
Και ηρεμεί την φύση
‘Σ’ευχαριστώ,’
ακούγεται ένα καράβι,
‘που με αφήνεις να περάσω’
"Sunset in my heart"
"Who would have thought
That you could hurt me
The way you've done it?
So deliberate, so determined
And since you have been goneI bite my nails for days and hours
And question my own questions on and on
So tell me now, tell me now
Why you're so far away
When I'm still so close
You don't even know the meaning of the words "I'm sorry"
You said you would love me until you die
And as far as I know you're still alive, baby
You don't even know the meaning of the words "I'm sorry"
I'm starting to believe it should be illegal to deceive a woman's heart".
Δεν είναι μόνο οι στίχοι, είναι η φωνή της Σακίρα, με τις απότομες πλαγιές, τα υψώματα, τις λίμνες, τις πεδιάδες, που με έκανε να θέλω να μοιραστώ αυτό το τραγούδι.. Δεν ξέρω γιατί.. Συγκινήθηκα όταν το άκουσα.
Το κείμενο του Μάρκες
Υπάρχουν φορές που διαβάζω κάτι, κ μετά δεν μπορώ να το αποβάλλω από το μυαλό μου. Μένει εκεί κ γυρνάει, στροβιλίζεται, κάθεται λίγο, ηρεμεί κ ξεπετιέται πάλι στην σκέψη μου. Έτσι έγινε κ με αυτό το κείμενο. Όταν το διάβασα, τουλάχιστον 2 μήνες πρίν, δεν μπορούσα να σταματήσω να το σκέφτομαι.
Ίσως επειδή αυτά που λέει ένας άνθρωπος όταν νιώθει τον θάνατο κοντά του, είναι εμπλουτισμένα με μία σοφία κ ένα "φώς" που εγώ ακόμα δεν έχω νιώσει.
Ίσως επειδή είναι ο Μάρκες, κ είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζω.
Ίσως απλά, επειδή είπε μερικές κουβέντες που δεν έμειναν στο μυαλό μου, αλλά σιγά σιγά πήραν τον δρόμο της καρδιάς μου.
Κ έμειναν εκεί.
Ίσως επειδή αυτά που λέει ένας άνθρωπος όταν νιώθει τον θάνατο κοντά του, είναι εμπλουτισμένα με μία σοφία κ ένα "φώς" που εγώ ακόμα δεν έχω νιώσει.
Ίσως επειδή είναι ο Μάρκες, κ είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζω.
Ίσως απλά, επειδή είπε μερικές κουβέντες που δεν έμειναν στο μυαλό μου, αλλά σιγά σιγά πήραν τον δρόμο της καρδιάς μου.
Κ έμειναν εκεί.
Γκ. Γκ. Μάρκες: Ένα σπουδαίο πνεύμα μας αποχαιρετά;
Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του...
Σημ. Π.Λ.,Παρακαλούμε να δείτε και σχετικό κείμενο στα σχόλια.
"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’αυτό που αξίζουν, αλλά γι’αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ.
Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’αγκάλιαζα και θα σού ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’έβλεπα, θα έλεγα "σ’αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ’αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."
Εάν δεν το κάνεις σήμερα, αύριο θα είναι όπως και χθες. Κι αν δεν το κάνεις ποτέ, δεν πειράζει.
Ξεκίνα να κάνεις πράξη τα όνειρά σου. Τώρα είναι η ώρα.
Από τον μεταφραστή:Ότι διαβάσατε μέχρι τώρα γράφτηκε στα ισπανικά και είναι η μετάφραση του πρωτότυπου κειμένου που ακολουθεί. Το έλαβα από μια ισπανίδα φίλη μου και επιστράτευσα αμέσως όλες τις γνώσεις μου στα ισπανικά για να το μεταφράσω και να το στείλω και σε έλληνες φίλους. Νομίζω ότι άξιζε τον κόπο.(Ισπανόφωνοι και λοιποί γνώστες της ισπανικής συγχωρέστε με για τα ενδεχόμενα «λαθάκια» στην απόδοση)
Βασίλης Τερζής
Σημ. Π.Λ.,Παρακαλούμε να δείτε και σχετικό κείμενο στα σχόλια.
"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’αυτό που αξίζουν, αλλά γι’αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ.
Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’αγκάλιαζα και θα σού ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’έβλεπα, θα έλεγα "σ’αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ’αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."
Εάν δεν το κάνεις σήμερα, αύριο θα είναι όπως και χθες. Κι αν δεν το κάνεις ποτέ, δεν πειράζει.
Ξεκίνα να κάνεις πράξη τα όνειρά σου. Τώρα είναι η ώρα.
Από τον μεταφραστή:Ότι διαβάσατε μέχρι τώρα γράφτηκε στα ισπανικά και είναι η μετάφραση του πρωτότυπου κειμένου που ακολουθεί. Το έλαβα από μια ισπανίδα φίλη μου και επιστράτευσα αμέσως όλες τις γνώσεις μου στα ισπανικά για να το μεταφράσω και να το στείλω και σε έλληνες φίλους. Νομίζω ότι άξιζε τον κόπο.(Ισπανόφωνοι και λοιποί γνώστες της ισπανικής συγχωρέστε με για τα ενδεχόμενα «λαθάκια» στην απόδοση)
Βασίλης Τερζής
ΤΑ 1001 ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ...;;;
Σιγά σιγά ανακαλύπτω κ εγώ τη χαρά του blogging. Μέχρι στιγμής είχα μείνει στην χαρά του διαβάσματος, κ πρέπει να παραδεχτώ, ότι η Ελληνική ανταπόκριση στα blogs με έχει αφήσει άφωνη. Κυρίως επειδή η Ελλάδα συνήθως αργεί να ακολουθήσει τα trends του εξωτερικού..
Όπως κ να έχει, διάβασα σήμερα κάτι που με ενθουσίασε..
Οι Εκδόσεις Καστανιώτη, μια από τις αγαπημένες μου Εκδοτικές Εταιρείες, εξέδωσε το κάτωθι κείμενο στο σαιτ της:
ΤΑ 1001 ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ
Η μητέρα του σκύλου του ΠΑΥΛΟΥ ΜΑΤΕΣΙ, σύμφωνα με τον λονδρέζικο εκδοτικό οίκο Quintet Publishing, είναι ένα από το 1001 βιβλία που πρέπει να διαβάσουμε οπωσδήποτε στη ζωή μας. Στο βιβλίο, που θα εκδοθεί με τον τίτλο 1001 Books You Must Read Before You Die, το πολυμεταφρασμένο μυθιστόρημα του ΠΑΥΛΟΥ ΜΑΤΕΣΙ είναι ένα από τα δέκα ελληνικά μυθιστορήματα που προτείνονται.Η έκδοση θα περιλαμβάνει κλασικά έργα όπως ο Δον Κιχώτης και ο Ροβινσώνας Κρούσος, και μυθιστορήματα από όλο τον κόσμο, κυρίως από τον 20ο και 21ο αιώνα.Μερικοί από τους συγγραφείς που θα περιλαμβάνονται είναι οι: Μάριο Βάργκας Λιόσα, Πωλ Όστερ, αδελφές Μπροντέ, Έρνεστ Χέμινγουεϊ, Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, 'Αμος Οζ κ.ά.
Συμφωνώ, συμφωνώ στο πρώτο κομμάτι. Ο Μάτεσις είναι ένας μάγος του Λόγου. Το βιβλίο του "Πάντα Καλά", είναι αυτό που έχω διαβάσει πιο πολλές φορές στην ζωή μου. Ακολουθεί το "Μπάρ Φλωμπέρ" του αγαπημένου μου συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη, κ μετά είναι τα βιβλία της Ευγενίας Φακίνου.
Γενικά, διαβάζω ξανά και ξανά τα ίδια βιβλία. Φυσικά, έτσι μπορεί να μην προλάβω να διαβάσω και τα 1001 που προτείνουν οι Quintet Publishing.. λέτε να πειράζει;
Όπως κ να έχει, διάβασα σήμερα κάτι που με ενθουσίασε..
Οι Εκδόσεις Καστανιώτη, μια από τις αγαπημένες μου Εκδοτικές Εταιρείες, εξέδωσε το κάτωθι κείμενο στο σαιτ της:
ΤΑ 1001 ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ
Η μητέρα του σκύλου του ΠΑΥΛΟΥ ΜΑΤΕΣΙ, σύμφωνα με τον λονδρέζικο εκδοτικό οίκο Quintet Publishing, είναι ένα από το 1001 βιβλία που πρέπει να διαβάσουμε οπωσδήποτε στη ζωή μας. Στο βιβλίο, που θα εκδοθεί με τον τίτλο 1001 Books You Must Read Before You Die, το πολυμεταφρασμένο μυθιστόρημα του ΠΑΥΛΟΥ ΜΑΤΕΣΙ είναι ένα από τα δέκα ελληνικά μυθιστορήματα που προτείνονται.Η έκδοση θα περιλαμβάνει κλασικά έργα όπως ο Δον Κιχώτης και ο Ροβινσώνας Κρούσος, και μυθιστορήματα από όλο τον κόσμο, κυρίως από τον 20ο και 21ο αιώνα.Μερικοί από τους συγγραφείς που θα περιλαμβάνονται είναι οι: Μάριο Βάργκας Λιόσα, Πωλ Όστερ, αδελφές Μπροντέ, Έρνεστ Χέμινγουεϊ, Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, 'Αμος Οζ κ.ά.
Συμφωνώ, συμφωνώ στο πρώτο κομμάτι. Ο Μάτεσις είναι ένας μάγος του Λόγου. Το βιβλίο του "Πάντα Καλά", είναι αυτό που έχω διαβάσει πιο πολλές φορές στην ζωή μου. Ακολουθεί το "Μπάρ Φλωμπέρ" του αγαπημένου μου συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη, κ μετά είναι τα βιβλία της Ευγενίας Φακίνου.
Γενικά, διαβάζω ξανά και ξανά τα ίδια βιβλία. Φυσικά, έτσι μπορεί να μην προλάβω να διαβάσω και τα 1001 που προτείνουν οι Quintet Publishing.. λέτε να πειράζει;
Subscribe to:
Posts (Atom)